II Rozdział

Mam nadzieję, że podoba wam się rozdział. Zaskoczyliście mnie komentarzami w poprzednim poście. Nie spodziewałam się tak dużej liczby komentarzy. Jeżeli chodzi o imiona to było to specjalnie zamierzone :D. No cóż mam taką leciutką nadzieję, że nadal tyle osób będzie czytać moje opowiadanie. Nie przedłużam już, czytajcie :)

Rozdział zbetowała Canella, z czego jestem jej ogromnie wdzięczna ;)

*******

      Poranne słońce od dawna świeciło na niebie. Drobna brunetka spała spokojnie w łóżku. Po kilku minutach zaczęła się kręcić. Nie minęła sekunda, gdy z niego spadła. Rozespana otworzyła oczy, po czym rozmasowała obolałe miejsce. Po kilku minutach poszła do łazienki się odświeżyć.
      Wyszła z niej ubrana w za dużą bluzkę z nadrukiem I love New York i czarne spodnie. Włosy związała w niezdarnego koka, który dodawał jej uroku. Na stopy włożyła białe sandałki. Pokropiła się perfumami, po czym wzięła do ręki komórkę, dzwoniąc do właściciela dokumentów.
  - Dzień dobry, ja chciałam. - Próbowała powiedzieć to, co miała na myśli, lecz przerwał jej głos po drugiej stronie.
  - Dzień dobry. Tak wiem. Chce pani pieniądze za szkodę. Pasuje pani spotkać się w parku przy ulicy Connor Street o czternastej?
  -Tak, do widzenia – powiedziała, po czym się rozłączyła.
Popatrzyła na zegarek, który wskazywał godzinę dwunastą trzydzieści. Weszła do kuchni, szykując składniki na naleśniki z wiśniami. Po pięciu minutach miała wszystko wyjęte na blacie. Podczas gotowania obiadu patrzyła na przepis.

Składniki na cztery porcje.
Na ciasto:
- szklanka mąki
- 2 szklanki mleka
- 2 jajka
- łyżka oleju
- łyżeczka cukru
- sól

Na nadzienie: 
- 40 dag serka homogenizowanego naturalnego
- 3–4 łyżki cukru
- 1 łyżka cukru wanilinowego
- kawałek gorzkiej czekolady
- 1 szklanka wiśni z konfitury lub kompotu
- 5 dag rodzynek
- 2 łyżki rumu
- cukier puder
- listki mięty

Sposób wykonania: 
1. Z podanych składników przygotuj niezbyt gęste ciasto naleśnikowe. Odstaw na pół godziny, usmaż z niego cienkie naleśniki. Układaj je jeden na drugim w stosik, by nie wystygły.
2. Rodzynki opłucz, namocz w ciepłej wodzie, osącz. Rodzynki i wiśnie skrop rumem, odstaw na 15 minut.
3. Serek wymieszaj z cukrem i cukrem wanilinowym. Połącz ze startą czekoladą.
4. Na połowę każdego naleśnika wyłóż 2–3 łyżki serka, posyp go rodzynkami i wiśniami. Złóż na cztery.
5. Naleśniki oprósz cukrem pudrem, posyp wiórkami czekolady i listkami świeżej mięty.

      Nie zdążyła nawet odłożyć gotowego posiłku na stolik, a ktoś już dzwonił do drzwi. Zaciekawiona wyszła otworzyć. Rozwarła je, patrząc, kto przyszedł. Anne nie czekając, aż dziewczyna ją wpuści, wparowała do mieszkania.
  - Co tak ładnie pachnie?
  - Naleśniki, chcesz spróbować? Sama piekłam. - Puściła jej oczko, po czym zaprosiła ją do jadalni, gdzie czekał na nie jeszcze gorący posiłek.
  - Nie zatrujesz mnie?
Patrząc na roześmianą twarz Alex, przyjaciółka zaśmiała się.
  - No nie wiem. Włożyłam do nich twój ukochany farsz warzywny.
Obie roześmiały się na to wspomnienie.

Robiły razem placki. Anne zdenerwowana na lepiące się ciasto zaczęła machać rękoma tak, aby odlepiło się z jej dłoni. Wielka kropla spadła na twarz Alex, z czego zaczęła się śmiać. Nie czekając na reakcje dziewczyny, oddała jej prosto w czoło. Tak zaczęła się wojna. Nie schodził im z twarzy uśmiech, aż do momentu, w którym uciekająca Ann wpadła na krzesło. W tym czasie zaczęły się śmiać jak opętane. Spojrzały na własne dzieło i się przestraszyły. Rzucały po całej kuchni, teraz czekało je sprzątanie. Uprzątnęły bałagan, po czym wzięły się do roboty. Robiąc nowe ciasto, nuciły swoją ulubioną piosenkę „Thank you very much”. Po skończonej robocie zaczęły zajadać się. Ann nie patrząc na przyjaciółkę, poleciała szybko do łazienki. Zaraz za nią pobiegła druga dziewczyna. Od tej pory przyrzekły sobie, że już nigdy nie zrobią naleśników z farszem warzywnym.”

Usiadły do stołu. Po chwili zaczęły jeść.

***

Po skończeniu posiłku Alex pozmywała.
  - Przepraszam cię, ale muszę iść do tego dziwnego typa. Jak chcesz możesz iść ze mną.
  - To idę - powiedziała, po czym zaczęła się do niej szczerzyć.
      Wzięła dokumenty i zamknęła dom. Następnie poszły w kierunku parku. Stały koło jeziora, obserwując ludzi. Zniecierpliwiona ciągle patrzyła na zegarek. Spóźniał się już dziesięć minut. Po jakimś czasie ujrzała przystojnego mężczyznę z towarzyszem kierujących się w jej stronę.
  - Cześć. Proszę masz tutaj osiemset złotych na zderzak, resztę zatrzymaj.
Uśmiechnął się zawadiacko. Zrezygnowana oddała mu dokumenty. Popatrzyła w stronę Anne, która wesoło gawędziła z jego towarzyszem.
Powoli przeniosła wzrok na bruneta.
  - Nie mieliśmy okazji się wczoraj przedstawić. Jestem Dominic.
Dziewczyna prychnęła cichutko.
  - Alex.
  - To bardzo ładne imię.
  - Nie zgrywaj się. Ja już idę, dzięki za pieniądze. Cześć.
Podeszła do przyjaciółki, powiadamiając, że idzie do domu. Ona uśmiechnęła się do niej, po czym zaczęła prowadzić dalszą rozmowę z szatynem.

***

        Zmęczona weszła do domu, zapalając światło. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak długo była w parku. Z uśmiechem podeszła do telefonu, aby sprawdzić, czy nikt nie pozostawił jej wiadomości. Z przykrością przyjęła fakt, że nikt niestety tego nie zrobił. Martwiła się o Adrienne i Angelinę, które nie odzywały się do niej od imprezy. Postanowiła, że już dzisiaj nie będzie ich budzić. Zadzwoni jutro - z takim postanowieniem poszła zjeść późną kolację.
       Po sprzątnięciu, zastanawiała, się co tymczasem robi Ann. Zmęczona rozmyślaniem poszła spać.

***

       Parę minut wcześniej…

  - Dasz się zaprosić do restauracji? - poprosił Eddy
  - Hm… No nie wiem. - Uśmiechnął się do niej, pokazując przy tym szereg białych zębów.- No… Dobrze.

***
      Weszli do restauracji. Panował tam ład i porządek. Piękne, czerwone obrusy pokrywały okrągłe stoły, na których zapalone były białe świece. Kieliszki cicho pobrzękiwały. Po krótkich obserwacjach usiedli na drewnianych krzesłach, zamawiając rybę z frytkami.
      Rozmawiając ze sobą, zauważyli kelnera kierującego się w ich stronę. Niestety, potknął się. Upadł na podłogę, lecz potrawa znajdująca się na tacy poleciała prosto na twarz Eddiego. Anne zaczęła się śmiać. Ucichła, gdy szatyn popatrzył na nią ze złością.
  - Co to ma znaczyć?! - Przeniósł wzrok na kelnera.
  - Bardzo pana przepraszam. Nie chciałem.
Zdenerwowany do granic możliwości chłopak popatrzył na Ann. Blondynka nie mogąc powstrzymać dłużej śmiechu, zaczęła się śmiać. Eddy wyszedł z restauracji, głośno trzaskając drzwiami.
Smutna wyszła z restauracji, przeklinając swoje zachowanie. Zamówiła taksówkę, która miała ją zawieźć prosto do domu.