III Rozdział

Ten rozdział mi się kompletnie nie podoba. Jest do bani. Obiecuje wam, że następny będzie lepszy. Chociaż może być mało opisów, ponieważ te rozdziały pisze różnie, a ten akurat pisałam gdy jeszcze nie wstawiłam pierwszego. Miałam tak ogólnie poprawić ten rozdział, lecz uznałam że musiałabym go pisać nowa. Musielibyście wtedy czekać. Mam nadzieję, że nie będziecie źli. Przepraszam, że tak chaotycznie pisze nie wiem co się dzisiaj ze mną dzieje, jakaś nie ogarnięta jestem ;).

Rozdział zbetowała Canella.

*****

Zimny, jesienny wiatr przedostawał się przez niedomknięte okno do pokoju Alex. Dziewczyna otworzyła oczy, aby zobaczyć, czemu jest tak chłodno. Wyszła z łóżka, po czym szybko zamknęła otwór okienny.

Miała iść się ubrać, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Zeszła na dół, a następnie je otworzyła.
    - Hej. Wczorajsze spotkanie okazało się katastrofą - powiedziała rozżalona Ann.
    - Cześć. Jakie spotkanie? Siadaj i opowiadaj.

Usiadły na kremowej kanapie, po czym Anne zaczęła mówić.

***

    -Ja też bym się zaczęła śmiać. Nie przejmuj się nim - to pajac jak jego kumpel.

Obie uśmiechnęły się do siebie.

Zdając sobie sprawę, że trzeba sporządzić obiad, szatynka poszła przygotowywać składniki niezbędne do pracy. Brunetka wstała z zamiarem przebrania się w łazience.

Wyszła już umyta i ubrana, po czym przyszła do kuchni.

    - Ann, chodź mi pomóż.

Wyjęły przepis, po czym gotowały wraz z nim.

***

Pod koniec duszenia zaczęły doprawiać sos.

Alex miała włożyć resztę mąki do szafki, lecz potknęła się o krzesło. Skrobia wyleciała jej z ręki, rozsypując swoją zawartość. Zrezygnowana, cała brudna, zaczęła sprzątać.

     - Ej, patrz, odwiedziły nas nargle. - Zdziwiona Ann stanęła w drzwiach.
     - Co tu się stało? - Roześmiana ujrzała bałagan, a w samym jego środku przyjaciółkę. - Nargle? Co ty znowu oglądasz w tej telewizji?

Zachichotała, po czym zaczęła pomagać, pozostawiając pytanie bez odpowiedzi.

***

Po sprzątnięciu bałaganu, usiadły przy stole, zajadając się.

    - Alex, odzywała się do ciebie Angelina lub Adrienne?

    - Nie. Myślałam, że się obraziły. Zadzwonię do nich.

Z takim postanowieniem wyjęła komórkę.

    - Nie odbierają. - Przestraszona nie wiedziała, co robić. Jeszcze nigdy tak się nie bała jak teraz.

    - Dobra, nie panikujmy. Może nie chcą z nami gadać. W każdej sytuacji musi być jakieś logiczne wytłumaczenie.

Czekały pięć minut, aż telefon zaczął wibrować.

    - Halo? - zapytała z nadzieją, że to one.
    - Cześć, to ja Dominic. Moglibyśmy się spotkać?

    - Cześć. Wydawało mi się, że już wszystko sobie wyjaśniliśmy, jeżeli chodzi o zderzak. - W jej głosie dało się słyszeć zawód.

Zrezygnowana pokiwała przecząco głową.

   -Tak, lecz chodzi mi o spotkanie. Pogadalibyśmy.
   - Nie ma takiej opcji. Wybacz, ale jestem zajęta. Cześć. - Rozłączyła się, nie czekając na odpowiedź.

Skąd on ma mój telefon? - myślała. - Przecież ja do niego dzwoniłam i… pewnie sobie zapisał. Jaka ja głupia jestem!

Trochę zła usiadła obok przyjaciółki.
   - Jedziesz ze mną do mechanika?

   - Mogę.

Wyjechały samochodem, kierując się w stronę warsztatu.

***

Przyjechały na miejsce. Wysiadając, nadal się martwiły.
   - Dzień dobry, chciałam naprawić zderzak.
   - Dzień dobry. Proszę wjechać do garażu.

Wykonała polecenie, po czym stanęła, przypatrując się mężczyźnie.
   - Za ile będzie gotowy?
   - Hm… Ja go zaraz zrobię, niech pani poczeka. Proszę osiemset złotych wraz z wprawieniem.

Zszokowana podała mu odpowiednią ilość pieniędzy.

***

Wyjeżdżały, gdy zadzwonił do niej telefon.
   - Pani Montrose?
   - Tak, to ja. O co chodzi?
   - Dzwonię, aby powiadomić panią, że dwie kobiety zostały poważnie ranne w wypadku samochodowym. Pani numer telefonu wzięłam z komórki jednej z nich. Przebywają w szpitalu Świętego Tomasza.

Urządzenie wyleciało jej z ręki. W tej chwili przeżywała najgorsze chwile w swoim życiu.