VII Rozdział

Ważne!

Bardzo dziękuję wam za wszystkie komentarze! Są naprawdę bardzo ważne. Hm... coś dużo obserwatorów, a malutko komentarzy jak na ilość... Powolutku kończę opowiadanie. Mam zamiar skończyć gdzieś około dwudziestego rozdziału. Jestem o trzy rozdziały do przodu, dlatego wolę wiedzieć czy będziecie chcieli opowiadanie dramione. Postanowiłam, że jak coś to tutaj to opublikuje, lecz nie obrażę się jak nie będziecie chcieli! Dlatego bardzo was proszę, abyście głosowali w ankietach. Ten rozdział dedykuję mojej przyjaciółce Rose. Dziękuję, że jesteś kochana ;*. Komentujesz już od pierwszego rozdziału. Chciałabym cię spotkać na żywo i mam nadzieję, że uda nam się to w najbliższej przyszłości.

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

Rozdział zbetowała Canella

*****

Spojrzałam w oczy swemu wybawcy. Zszokowana patrzyłam na niego, nie wiedząc, co powiedzieć. W końcu wyszeptałam ciche dziękuję. Spuściłam wzrok. Dlaczego moje serce zabiło mocniej, gdy na niego spojrzałam? Czemu cieszę się, że to właśnie on mnie ocalił? Bojąc się popełnić jakiegoś niezamierzonego czynu, chciałam odejść. Nie pozwolił na to. Zatrzymał mnie i pocałował, a pode mną ugięły się kolana. Robił to stanowczo i nieziemsko. Co ja mówię?! To mój przyjaciel! Przy nim poczułam się na chwilę bezpiecznie... Niestety musiałam kiedyś to skończyć. Niestety? O czym ja myślę?! Oderwałam się od niego. Uciekłam, słysząc za sobą nawoływania swojego najlepszego przyjaciela z liceum.

Ujrzałam biegnącą w moją stronę Ann.

   – Alex, nic ci się nie stało?

   – Nie… Wszystko okej – Nie chciałam jej mówić, że pocałował mnie mój były przyjaciel, pojawiający się znikąd.

Oczami Ann parę minut wcześniej…

Widziałam, jak brunetka wybiega z sali. Biegłam za nią, lecz zniknęła mi z oczu.

    – Nie przejmuj się! – krzyknęłam w tłum.

Mknęłam wśród ludzi, szukając jej. Nie wiedziałam, co się z nią dzieję. Nigdy nie przejmowała się Angeliną, a teraz taki nagły wybuch. Martwiłam się o nią. Na pewno nic jej się nie stanie – pocieszałam się w myślach. Po długim biegu w końcu ją zauważyłam. Szła z posępna miną, a raczej pędziła tak, jakby od kogoś uciekała. Zapytałam, co się stało, lecz nie chciała mi tego powiedzieć. Wiedziałam, że coś jest nie tak. Nie chciałam nic wymuszać, więc czekałam, aż mi powie…

***

Wsiadły do samochodu. Wyjechały na spokojną, cichą ulicę.

   – Podwieziesz mnie do Eddiego? – zapytała, rumieniąc się lekko. Przyjaciółka, zauważając to, zaśmiała się.

   – Tak. Postanowiłaś działać? – Nie czekając na odpowiedź, ciągnęła dalej – To dobrze, bo on też coś do ciebie czuje. Nie próbuj zaprzeczać. – Widząc minę Ann, nie mogła się powstrzymać od uwagi. – Zakochana para… – nuciła. Mocno zarumieniona Anne odwróciła głowę.

Podjechały pod dom szatyna. Dziewczyna wysiadła z samochodu, wcześniej żegnając się z przyjaciółką. Patrzyła na oddalający się kabriolet, dopóki nie zniknął jej z oczu. Odetchnęła cichutko, po czym zapukała do drzwi. Usłyszała kroki. Po chwili stała w ramionach przystojnego mężczyzny. Zdziwiona gestem chłopaka odepchnęła go lekko. Popatrzył na nią zdezorientowany. Nie wiedziała, co zrobić, więc spojrzała w stronę ogrodu. Nie wiele myśląc, ruszyła w jego stronę, pociągając za sobą chłopaka. Droga prowadziła przez łuk gęstych, czerwonych róż. Atmosfera była przyjemna, romantyczna, lekka oraz zawierała tajemniczą nutkę magii. Po prawej stronie posadzone zostały białe peonie. Zaś po lewej można było zobaczyć błękitne piwonie, żółte tulipany i fioletowe dzwoneczki jednolistne. W środku wsadzono krzewy truskawek oraz malin. W oddali widać było piękną, rozłożystą jabłoń. Trawa była miękka i przeraźliwie zielona. Patrzyła na to zjawisko urzeczona. Po dłuższej chwili zdała sobie sprawę, że towarzyszy jej Eddy. Popatrzyła na niego. Jaki on jest przystojny. – Przeleciało jej przez myśl. Zdziwiona stwierdziła, że ma na sobie garnitur. Czemu ja tego wcześniej nie zauważyłam? Jaka ja ślepa jestem. Chce mnie gdzieś zabrać? Przecież ja nie jestem odpowiednio ubrana, będę wyglądać jak klaun – myślała. Tymczasem chłopak spoglądał na nią z lękiem, a zarazem podekscytowaniem. Do niczego niespodziewającej się dziewczyny podszedł, klękając. Spojrzał jej w oczy i rzekł…

Perspektywa Ann…

Patrzył na mnie od dłuższego czasu. W końcu podszedł. Uklęknął? Co to ma być?! Niech to będzie to, o czym myślę – modliłam się w duszy.

   – Droga Ann. Jesteś najcudowniejszą kobietą, jaką w życiu spotkałem. Gdy się złościsz, słodko się rumienisz. Kocham cię za twój optymizm, wiarę w ludzi, ufność. Jesteś moim największym skarbem na Ziemi. Dotąd nie spotkałem takiego drugiego człowieka jak ty. Jesteś moim marzeniem, które codziennie chcę spełniać. Jesteś lawiną uczuć, która we mnie wstępuje, gdy cię widzę. – Łzy wzruszenia spłynęły po moich policzkach. – Uczyń mi ten zaszczyt i zostań moją dziewczyną – zakończył. Patrzył na mnie z pytaniem w oczach. Nie zastanawiając się długo, wskoczyłam mu w ramiona. Uznał to za odpowiedź. Po chwili wniósł mnie do domu i postawił na podłodze. Czułam ogromną radość. Jeszcze nigdy tak się nie czułam, tak jakby serce miałoby zaraz rozerwać się ze szczęścia. Pocałowałam go. Nie mogąc się od niego oderwać, poprowadziłam go w kierunku sypialni, gubiąc po drodze ubrania. Wejście pary znaczył głośny trzask drzwi.