VI Rozdział

Bardzo dziękuję, za komentarze w poprzednim rozdziale. Jestem naprawdę szczęśliwa, że podoba wam się moja twórczość. Tylko proszę, aby nie pisać takich komentarzy jak: Ale fajnie piszesz, a potem zapraszam na... Nie, do reklam jest stworzona strona spam. Jak mi się coś spodoba, obiecuję wejdę. Jak widzieliście w ankiecie zaczyna mi się dziać coś na punkcie dramione już od dłuższego czasu. Dokończę tego bloga, tylko nie wiem czy ogólnie będzie się wam ta para podobać. Nie wiem czy robić następnego bloga właśnie o tej parze. Wtedy nie zostawię tego, także będę go prowadziła! Istnieje też taka możliwość, żeby prowadzić bloga o tej parze tutaj. Co o tym myślicie?

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

Rozdział zbetowała Canella

****

Brązowowłosa kobieta smacznie spała w łóżku. Po chwili zadzwonił budzik. Zirytowana dziewczyna zrzuciła natrętny przedmiot z półki. Westchnęła, po czym wstała z zamiarem włożenia na siebie ubrań. Włożyła piękny kaszmirowy sweter, czarne, wygodne spodnie oraz szare tenisówki. Włosy związała w wysokiego kucyka.

Weszła do kuchni, wyjmując z szafki głęboki talerz. Nasypała do niego płatki, zalewając je ciepłym mlekiem. Zasiadła do stołu, rozkoszując się ich smakiem.

Tymczasem u Anne…

Uśmiechnięta Ann spała nieświadoma tego, że ktoś jej się przygląda. Eddy patrzył na nią z troską. W tym momencie był szczęśliwy.

***

Po pewnym czasie dziewczyna obróciła się na druga stronę, otwierając oczy. Podniosła się z niemym pytaniem. Przypomniała sobie obrazy wczorajszego dnia. Zarumieniła się lekko, patrząc w przepełnione szczęściem, dobrocią i nadzieją oczy.

    -J.. ja mu..muszę iść- głos jej zadrżał, z czego nie była zadowolona.

Radosny do tej pory szatyn posmutniał lekko. Patrzył jak kobieta jego życia wychodzi. Nie mógł jej pozwolić odejść, musiał coś zrobić. Z takim postanowieniem wybiegł za nią, zabierając czekoladki, które wczoraj jej dawał.

    -Ann.. zapomniałaś czekoladek.

Odwróciła się do niego, a on czuł się jak najgorszy kretyn. Podał jej czekoladki, po czym bez najmniejszego skrępowania zaczął patrzeć jej w oczy. Pod wpływem jego spojrzenia kolejny raz tego dnia się zarumieniła.

    - Dziękuję.. ja muszę iść.

Czuł się jak idiota. Stał tak, aż zniknęła za tłumem spieszących się ludzi.

Oczami Anne..

    - Muszę stąd wyjść i to jak najszybciej, bo inaczej zrobię coś czego nie powinnam.

Myślałam nad tym na tyle długo, aby zapamiętać te piękne, patrzące się na mnie niebieskie oczy. Niestety musiałam przerwać tę piękną, romantyczną chwilę.

    -J…ja mu..muszę iść.

Byłam wściekła głos mi zadrżał, a tak próbowałam to ukryć. Wyszłam z jego domu. Zrobiłam parę kroków, aż usłyszałam swoje imię.

    - Ann… zapomniałaś czekoladek.

Odwróciłam się patrząc na osobnika, który wypowiedział moje imię. Tym człowiekiem okazał się Eddy. Znów popatrzył się na mnie, a ja poczułam jak zaczynam się rumienić. Nic na to nie mogłam poradzić. Nie chciałam, aby zaczął coś podejrzewać. W tej chwili tylko myślałam o tych pięknych błękitnych oczach.

- Dziękuje.. ja muszę iść.

Odwróciłam się. Z każdym krokiem czułam się coraz bardziej zdołowana. Nie chciałam go opuszczać, lecz z drugiej strony nie mógł się dowiedzieć o moim uczuciu do niego. Westchnęłam, po czym skierowałam kroki w stronę domu Alex.

***

Nic nie zapowiadało się na przyjście gości więc włączyła sobie telewizje oglądając najnowsze odcinki jej ulubionego serialu „Gotowe na wszystko”.

Ledwo usiadła, gdy ktoś zaczął się dobijać do drzwi. Z cichym westchnięciem, podniosła się z kanapy, po czym poszła otworzyć natarczywej osobie. Nacisnęła klamkę pchając lekki ciężar wrót do siebie. W wejściu stała zapłakana Ann. Wystraszona stanem swej przyjaciółki, wpuściła ją do środka.

Oczami Ann..

Nawet nie zauważyłam, gdy łzy zaczęły płynąć po moich policzkach. Nie wiedziałam co zrobić. Wszystko wydawało mi się takie trudne. Może nie powinnam się do niego już odzywać, lecz rano to co wydawało mi się dostrzec w jego oczach, było płonącą iskierką nadziei? Czy to możliwe, aby się we mnie zakochał? W końcu doszłam do celu podróży. Weszłam na małe kremowe schody, po czym zapukałam w drzwi. Słyszałam ciche kroki, aż w końcu otworzyły się, ukazując oblicze mojej przyjaciółki. Zszokowana moim samopoczuciem wpuściła mnie do środka.

Usiadłam na kanapie. Popatrzyła na mnie z troską. Zaczęłam jej opowiadać o wczorajszej kolacji.

***

Gdy skończyłam, łzy zaczęły na nowo spływać po moich policzkach.

    - Nie płacz, przecież on cię przytulił, pozwolił ci spać u siebie, zaprosił cię na kolację do własnego domu. Myślisz, że jakby mu nie zależało to by cię zaprosił? Nie.. bo mu się podobasz i zresztą ze wzajemnością.

    - Masz rację nie powinnam tak histeryzować. Dobra, a teraz musimy pojechać w końcu do tego szpitala – rzekła, wycierając łzy.

Alex westchnęła, po czym wsiadły do samochodu i ruszyły w kierunku kliniki.

Dojechały na miejsce. Zaparkowały, po czym poszły do Sali, w której leżały dziewczyny.

Weszły do środka.

    - Po co tu przyszłyście?! Nie ma cię dość? Przez ciebie straciłam czucie w nodze, a to tylko przez to, że musiałam jechać na te Twoje głupie urodziny. – Skierowała wzrok ku brunetce.

    - To się nie stało na imprezie tylko na drugi dzień, nie kazałam Ci jeździć motorem. Adrienne Tobie też to przeszkadza? – zapytała coraz bardziej smutniejąc.

    - To jest Twoja wina. Za tydzień mnie wypisują i proszę nie przychodźcie do nas.

    - Nie pozwolę wam osądzać Alex! Ona nie jest niczemu winna. Po tobie Angelina mogłam się tego spodziewać, ale po Tobie nigdy. – Chciałam krzyczeć, lecz nie mogłam. jak mogą tak mówić na moja najlepszą przyjaciółkę? Do tej pory za nie także je uważałam, lecz teraz się to zmieniło – myślała.

Oczami Alex…

Nie spodziewałam się tego po nich nawet w najgorszych koszmarach. Musiałam jak najszybciej stąd uciec, nie mogłam znieść tego pełnego wyrzutów spojrzenia. Wybiegłam najszybciej jak się dało. Z tyłu usłyszałam krzyki Ann, lecz nie zdążyłam usłyszeć wypowiadanych przez nią słów. Poczułam łzy na swoich policzkach. Adrienne była moja najlepszą przyjaciółka zaraz po Ann jak mogła mi to zrobić? A Angelina jak mogła być taką zimną suką…? Biegłam po korytarzu nie zauważając ludzi, krzyczeli coś w oddali, ale zagłuszał to wszystko mój płacz. Coraz bardziej opadałam z sił. Nagle poczułam jakiś ciężar, upadałam. Nie zdążyłam się zderzyć z zimnymi kafelkami, gdy silne i stanowcze ramiona podniosły mnie. Chciałam spojrzeć na wybawcę, lecz ten przytulił mnie do siebie. Zaczął mówić uspokajającym głosem. Nie mogłam sobie przypomnieć skąd znam ten dźwięk. Nie wiedząc co robię jeszcze bardziej do niego przylgnęłam. Co się ze mną dzieje? W końcu się opamiętałam i wyrwałam z jego przyjemnie silnych ramion.