XI Rozdział

Ważne!

Bardzo wam dziękuje za komentarze pod poprzednim postem, to dla mnie jest bardzo ważne. Chciałabym wam również podziękować za tak dużą liczbę wyświetleń. To już około czwarty miesiąc odkąd założyłam bloga, cieszę się, że nadal jesteście tutaj i czytacie moje nie zbyt dobre opowiadania :D. Już nie długo ferie, nie mogę się już doczekać, w końcu będę mogła wziąć się za pisanie. Wiem, wiem bardzo lubię przedłużać, czytajcie ;).

PS Tutaj możecie zadawać pytania postacią z mojego opowiadania, jak i również całego bloga:http://ask.fm/Amy25082

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

Rozdział zbetowała Katja.

******

Po wyjściu nieproszonego gościa Ann od razu przystąpiła do ataku. Nie uśmiechało jej się to, ale musiała dotrzeć do naiwnej przyjaciółki.
   - Alex, nie zastanawia cię to, dlaczego ten facet przypomniał sobie o tobie dopiero teraz? Po tylu latach…- Brunetka od razu zaczęła kręcić głową, lecz Ann kontynuowała. - Nie rozumiem cię. Chłopak tobą manipuluje. Jak zauważyłam, ma intrygi we krwi. Nie mówię tego, abyś się źle poczuła, tylko żebyś przejrzała na oczy! On jest tajemniczy i dziwny. Bije od niego niespotykane zło. Nie ufam mu chociaż nie znam gościa, ale…
   - Właśnie nie znasz go więc nie oceniaj! – Niekulturalnie jej przerwała.
   - Mam tego dość! Facet jest groźny czy ty tego nie widzisz?! Zrobi ci krzywdę! Jak chcesz się z nim spotykać, okej, tylko potem żeby nie było, że cię nie ostrzegałam. – Z furią wymalowaną na twarzy patrzyła na brunetkę.

Jak może być taka ślepa? Czy do niej nie dociera to, co mówię? Jak jej się coś stanie, nie wybaczę sobie tego. Muszę jej w końcu przemówić do rozsądku.

   - Skończyłaś już? Fajnie, a teraz idź zajmij się swoimi problemami! To nie ja ukrywałam nową „znajomość” przez tak długi czas.
   - A żebyś wiedziała, że rozwiążę swój problem! – zbuntowała się.

Jakby to było jeszcze takie łatwe…

Wyszła z domu, głośno trzaskając drzwiami. Teraz tylko musiała porozmawiać z Eddym. Dojechawszy na miejsce, od razu popędziła do drzwi Eddiego. Zadzwoniła, a po chwili ujrzała oblicze swojego chłopaka. Miał na sobie koszulę w kratę oraz niebieskie spodnie. Patrzył na nią zdziwiony. Zdenerwowana spojrzała na niego zastanawiając się, jak to wszystko przyjmie do wiadomości. Widziała czarny scenariusz przedstawiający ją samą wraz z dzieckiem.

Wszyscy mnie zostawią, wraz z Alex na czele. Zostanę sama wraz z jeszcze nieurodzonym dzieckiem. Dam sobie radę. Muszę…

   - Co się stało? – zapytał szatyn widząc zrozpaczoną minę Ann.
   - Mogę wejść? Muszę ci coś powiedzieć – Łza popłynęła jej po policzku. Eddy widząc, co się dzieje, od razu wpuścił ją do środka, przytulając przy tym. Szeptał uspokajające słowa, których tak bardzo się chciała trzymać.

Wszystko będzie dobrze…

    Weszli do pokoju, w którym przeważał kolor granatowy. Na ścianach powieszone były przepiękne obrazy, które wydawały się ożywać. Jeszcze bardziej wystraszona Anne, nie wiedząc jak zacząć tę niezwykle ważną opowieść, zaczęła snuć się bezcelowo po pomieszczeniu. Chłopak westchnął zatrzymując swoją dziewczynę, aby w końcu wyjaśniła mu, co się stało. Był w tej chwili zdezorientowany.
   - To wszystko zaczęło się wtedy, zanim wyznałeś mi swoje uczucia. Proszę, nie osądzaj mnie i nie krzycz, bo ja… ja – Przytulił ją do siebie, lekko ściskając jej dłoń, aby poczuła się lepiej. – Miesiąc temu, gdy jeszcze nie znałam cię tak dobrze, poznałam mężczyznę...
Gdy wypowiedziała ostatnie zdanie, uświadamiając go w jakiej jest sytuacji dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że zostawi ją bez jakichkolwiek zahamowań. Jeżeli to nie będzie jego dziecko? Nawet nie chciała tego przyjąć do wiadomości. Kochała go i on o tym wiedział. Tylko dlaczego milczał? Ta cisza była nie do zniesienia. Już wolałaby, aby na nią nakrzyczał, niż był wobec niej zupełnie obojętny. Jego oczy przybrały wyraz obojętności wtedy, gdy wypowiedziała mu to okropne zdanie, że niestety nie wie, kto jest ojcem dziecka.

Jaka ja byłam głupia! Zniszczyłam sobie życie. Myślałam, że mi wybaczy, że wszystko będzie dobrze. Myliłam się…

Miała już wychodzić, lecz Eddy złapał ją za rękę, mówiąc:
   - Nie zostawię cię. Jesteś dla mnie zbyt ważna. Jeżeli nawet nie będzie to moje dziecko, zajmę się nim. Pokocham to dziecko tak samo jak ciebie.Tylko muszę wiedzieć, czy ty czujesz do mnie to samo?
   - Kocham cię, kochałam i zawsze kochać będę. – wypowiedziała te słowa, a strumień łez szczęścia popłynął jej po policzkach. Uszczęśliwiony podszedł do niej, mocno przytulając. Po kilku minutach odkrył jej koszulkę, całując brzuch. W tej chwili była najszczęśliwszą kobietą na ziemi. W głębi serca czuła, że to dziecko Eddiego. Teraz wszystko szło ku lepszemu.