XII Rozdział

Ważne!

Wiem, że niektórym osobom może się nie spodobać to co teraz napisze. Postanowiłam nie pisać Dramione, bo pewne nie będę mieć czytelników, ale nie oto chodzi. Wolę zbudować własną opowieść na podstawie własnych bohaterów. Kocham czytać o tej parze, tylko ja jakoś nie dam chyba sobie z tym rady, ale też zaczęłam pisać własne opowiadania i mam bardzo dużo pomysłów na następne. Poza tym  mam ten blog i jestem z niego zadowolona. Nie będę w nim pisać o Dramione, a jednocześnie swoich wymyślonych opowiadań, bo musiałabym zrobić osobny blog, a po prostu wiem, że jak zrobię drugiego to jednego po pewnym czasie będę musiała zawiesić, także zrezygnowałam z tej pary. Bardzo lubię czytać wasze opowiadania o Dramione i nie zrezygnuje z tego :). Mam nadzieję, że będziecie dalej czytać moje rozdziały...

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

Zapraszam do zadawania pytań: http://ask.fm/Amy25082

Rozdział zbetowała Katja

******

Kilkanaście kilometrów od ulicy Long Acre stał rozwalony, nieprzyjemny i stary dom. Nawet za dnia wydawało się, że mieszkają w nim jakieś nadludzkie istoty. Nikt nie wiedział, że zapuszczony dom to tylko przykrywka. Ukrywali się tam trzej mężczyźni, którzy ubrani byli zawsze w ciemne peleryny. Miały one czarne jak węgiel  kaptury, które były ich nieodłączną częścią. Nikt nie widział nigdy twarzy tajemniczych ludzi. Nie wychodzili za dnia na ulicę. Lubili ciemność i tego nie ukrywali. Knuli spisek, który mógł być wielkim zagrożeniem dla wielu osób, a zwłaszcza jednej dziewczyny, która niczego się nie spodziewała. 

  Jak zawsze siedzieli naprzeciw siebie, lecz tym razem towarzyszyła im kobieta.

    - Nareszcie się zemszczę na tej paskudnej żmii. Nic i nikt mnie nie powstrzyma! Pomogę wam ją zdobyć, tylko mam jeden warunek…

***

Zmartwiona Alex stała przed domem  przyjaciółki. Czekała i pukała, lecz na nic się to zdało. Po kilku minutach wsiadła do samochodu z zamiarem udania się do Eddiego. Może tam znajdzie Anne? Dojechawszy na miejsce, wysiadła z auta, rozkoszując się zapachem nadchodzącej zimy. Weszła powoli po schodach, coraz szybciej oddychając. Było to przyczyną stresu. Bała się, okropnie się bała, że jej tam nie ujrzy. Wzięła głębszy oddech i zapukała. Nikt długo nie nadchodził. Stała tak, przygryzając z emocji wargę. Wreszcie usłyszała kroki. Drzwi otworzyła jej uśmiechnięta Ann. Od razu spojrzała jej w oczy, które błyszczały przeogromnym szczęściem. Jeszcze nigdy nie widziała jej tak radosnej. Alex szepnęła ciche przepraszam, po czym odwróciła głowę. Było jej głupio, ze tak na nią naskoczyła. Szatynka przytuliła ją, mówiąc:

    - Wybaczam. Dzięki tobie odważyłam się powiedzieć całą prawdę Eddiemu. Zajmie się dzieckiem, nawet jeśli to nie będzie jego. Wiesz? Gdy w końcu mu to wyjawiłam to myślałam, że zostanę sama z maluchem. Na szczęście nie jestem sama i mam ciebie.Jakby ci to powiedzieć... Nie jest tutaj osoba specjalnie przez ciebie lubiana. Nie chcę cię wyrzucać! Co to to nie, ale nie za bardzo go darzysz sympatią - mówiła z posępną miną, aby potem, gdy już wejdzie do środka nie było, że ją nie uprzedziła. 

Alex weszła do mieszkania. Nie bała się Dominica. Jeżeli musi przeprowadzić z nim konwersację to zrobi to z klasą i nie będzie uciekać. Nie da mu satysfakcji.

Nie tym razem

Zobaczyła go siedzącego z tyłu drzwi, dlatego nie zauważył jej wejścia. Lecz gdy Eddy podniósł wzrok na nią, on niestety też. Serce drgnęło jej na jego widok. Nic nie mogła poradzić, że aż tak  na nią oddziaływał. 

Usiadła dumnie na krześle, niestety jak to zawsze prześladujący ją pech, naprzeciw Dominica. Mocno zaciskała na spódniczce ręce, które były spocone od nadmiaru stresu. Spotkanie dłużyło jej się niezmiernie. Najchętniej poszłaby stąd jak najdalej, lecz musiała sprostać zadaniu. Po kilkunastu minutach, nie wytrzymała napięcia i ruszyła na balkon, wcześniej nikogo nie powiadamiając. Wszyscy zaczęli ją nawoływać i szukać, lecz niczego nieświadoma, Alex stała na balkonie, patrząc od dłuższego czasu w jeden wbity punkt. Rozmyślania przerwał jej Dominic, który postanowił wyjść na świeże powietrze. Niestety wybrał balkon ku zawodzie Alex. Bała się konfrontacji z nim. Od dłuższego czasu, w myślach wymyślała rozmowę , ale teraz nie mogła wypowiedzieć słowa. Dużo wyrazów cisnęło jej się na język, lecz nie mogła ich wypowiedzieć. Jednym słowem się zacięła. Chłopak stał tak, przypatrując się jej. Widział, jak zaczyna się denerwować. Nie chciał, aby była na niego zła. On tylko pragnął, by w końcu zobaczyła w nim coś więcej niż kolegę, przyjaciela. Wątpił w to, że jest nawet jej kolegą, lecz nie poddawał się. Z dnia na dzień miał coraz większą nadzieję. Musiał o nią zawalczyć. Kochał ją, to było pewne, jednak musiał ją do siebie przekonać, a to nie będzie proste...