XV Rozdział

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

Zachęcam do zadawania pytań: http://ask.fm/Amy25082

Rozdział zbetowała Katja

******

Kurczę, mogłam nie ruszać się z tej przeklętej kanapy. Teraz nie miałabym takiego problemu.  Kolano znów zaczęło boleć. Stałam oparta o framugę drzwi. Czekałam na rozwój wypadków. Chłopak chciał coś powiedzieć, lecz uratował mnie dzwonek. Przeklinałam swoją okropną nogę. Dlaczego akurat teraz musiałam stłuc to głupie kolano? Nawet nie postawiłam małego kroku, gdy Dominic ruszył do drzwi. Otworzył je i zaczął z kimś rozmawiać, ale oczywiście ja stałam w miejscu jak słup soli, czekając na zbawienie. Nawet wychylić się nie mogłam, co spowodowałoby z pewnością szybki i bolesny upadek. Słyszałam tylko szelest jakiejś paczki. Nie wiedziałam, co to może być. Miałam cichą nadzieję, że w końcu kolano przestanie pulsować tak silnym bólem. W końcu po wielu minutach męczarni wszedł brunet. Z westchnięciem położył mnie na kanapie.

    - Alex co ja mam z tobą zrobić? Nie ruszaj się, bo to tylko pogorszy twój stan. Jak przestanie boleć spróbuj delikatnie poruszać nogą. Może wyleczymy ją bez pomocy lekarza.

Dlaczego był dla mnie taki miły? Dobrze, że nie poruszał wcześniejszej sprawy. To by mnie tylko dobiło... 

   Wyszedł z pokoju. Po chwili niósł w ręce bukiet czerwonych róż. Coś we mnie pękło. Cieszyłam się jak małe dziecko dostające swój wymarzony prezent. Zależało mu na mnie... Parę dni temu nie uwierzyłabym, ale teraz stał się częścią mnie. Zakochałam się? To by wyjaśniało, dlaczego rumieniłam się gdy, był blisko i czułam motylki w brzuchu. Bałam się do tego przyznać. Może się pomyliłam i to wszystko jest kłamstwem? Może sobie to ubzdurałam. Nie może, tylko na pewno. Ech... nie będę się nad sobą użalać.

   Podszedł do mnie, patrząc mi prosto w oczy. Czułam się jak w bajce. Było pięknie, za pięknie... Wręczył mi bukiet. Nie mogłam oderwać od Dominica oczu. Przyciągał jak magnes. Samo spojrzenie było pełne radości i czułości. Kolano przestało mnie boleć. Mogłam nim swobodnie poruszać. Jak to się stało? Wstałam. No tak w prawdziwym życiu nie może być tak magicznie. Noga trochę bolała, ale dało się przeżyć. Musiałam wszystko przemyśleć. Nie myślałam już o chłopaku stojącym przede mną, teraz musiałam tylko odetchnąć.

    - Dokąd idziesz?

Widziałam go zupełnie zdezorientowanego. Bez żadnych wyjaśnień wyszłam na świeże powietrze, wcześniej ubierając płaszcz. Szłam szybko, nie przejmując się nasilającym bólem w kolanie. Nie wiedziałam co mi odbiło. Zostawiłam faceta swojego życia samemu sobie. Ściemniało się. Nie było śladu żywej duszy, nawet samochody w dzisiejszą noc dały sobie spokój, co bardzo mnie zdziwiło. Zawsze panował tu hałas, spowodowany zbyt dużym ruchem. Było dziwnie cicho. Za spokojnie, coś mi nie pasowało. Z każdym krokiem bałam się coraz bardziej. Usłyszałam głośny pisk opon. Odwróciłam się. Oślepił mnie blask świateł nadjeżdżającego samochodu z naprzeciwka. Gdy odjechał, odetchnęłam z ulgą. Chciałam iść z powrotem do domu, gdy mój wzrok przykuły dziwne cienie wyjawiające się z ciemnego zaułka...

******

Rozdział przeraźliwie krótki za co serdecznie przepraszam. Wreszcie macie dużo opisów :D, chociaż tym mogę wam to wynagrodzić. Mam nadzieję, że rozdział się Wam podobał, gdyż moim zdaniem wyszedł tak sobie, mogło być lepiej, no ale jak to ja zawsze jestem nie usatysfakcjonowana :). Ten rozdział dedykuje Zuzajs Wróbel. Także kocham tajemnicę i mam nadzieję, że moje opowiadanie Cię nie rozczaruje.