Rozdział XXII

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

Zachęcam do zadawania pytań: http://ask.fm/Amy25082

******

Nic się nie działo, lecz w pewnym momencie ujrzałam dobrze znane mi osoby. Szybko podjechałam pod dom. Zobaczyłam Alex śmiejącą się do mnie. Odetchnęłam z ulgą, już myślałam, że nigdy stamtąd nie wyjdą. Wsiedli do samochodu.

    Już miałam odjeżdżać, gdy usłyszałam głośny trzask. Kierownica "wyleciała mi z rąk", lecz szybko ją opanowałam.

   - Cholera! – Zorientowałam się, że przebili mi oponę. To był okropny dzień. Miałam już wszystkiego dość... Jak stąd wyjedziemy? We wstecznym lusterku zobaczyłam biegnących ludzi, którzy w ręku trzymali broń. Nie mogłam dalej jechać z przebitą oponą, więc musieliśmy wysiąść z samochodu i sobie jakoś z nimi poradzić.

   Podbiegli do nas. Eddy trzymał się cały czas obok mnie. Chciałam, aby to całe porwanie było tylko jakimś głupim snem.

   - Oddajcie mi Alex, a nic wam się nie stanie – powiedziała Angelina. Nie poznałam jej. Bardzo się zmieniła, chociaż nie minęło zbyt wiele czasu, odkąd się widziałyśmy.

   - Przestań już grać w te swoje gierki. Daj nam święty spokój. Zapomnijmy o tym całym zdarzeniu. Zniknij z naszego życia – powiedziała Alex, która jako jedyna się chyba nie bała. Rudowłosa jeszcze bardziej się wściekła. Mogła lepiej milczeć, może wyszlibyśmy z tego cało...

    - Zapłacisz za to, suko! – krzyknęła mierząc pistoletem w kierunku Alex. Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Dominic podbiegł do lekko oszołomionej dziewczyny i ochronił ją własnym ciałem przed zbliżającą się kulką. Upadł na ziemię.

Oczami Alex

To nie może być prawda, tylko nie on. Mogłam to być ja. Dlaczego? Dlaczego mnie uratował? Nic nie mogło opisać mojego bólu, który rozchodził się po całym ciele. Ta niemoc mnie zabijała. Nie mogłam mu pozwolić się wykrwawić, nie teraz, gdy w końcu uzmysłowiłam sobie, co do niego czuję.

   - Zostaw mnie! – krzyknęłam do zbliżającej się przyjaciółki. Po chwili usłyszałam tak znienawidzony głos Angeliny.

   - Teraz jesteśmy kwita.

Odeszła, a ja upadłam obok niego. Łzy spływały mi po twarzy. Nie mogłam tak patrzeć na jego cierpienie. Ann szybko zadzwoniła po karetkę.

Dominic cały czas patrzył na mnie, a ja się o niego bałam. Jeszcze nigdy nie czułam takiego strachu o drugą osobę. Co się stanie, jeśli umrze? Histerycznie próbowałam coś zrobić, ale nie potrafiłam mu pomóc.

   - Trzymaj się. Wszystko będzie dobrze, tylko nie umieraj! – wydusiłam. To nie może się tak skończyć. Brunet popatrzył na mnie z bólem w oczach. Chwycił mnie za rękę i powiedział:

   - Kocham cię. – W innych okolicznościach z pewnością skakałabym ze szczęścia, lecz teraz modliłam się tylko o to, aby przeżył. Zamknął oczy, a jego ręka znieruchomiała. Nie wiedziałam, co się dzieje. Na miejsce przyjechała karetka. Byłam jak w amoku. Słyszałam, jak ludzie coś wykrzykują. Podnoszą mnie z ziemi, szarpią, abym się odsunęła, lecz ja chciałam być przy nim. Krzyczałam, wyrywałam się, lecz oni byli silniejsi. Weszli do karetki wraz z miłością mojego życia. Nie pozwolili mi wsiąść z nimi. Nie wiedziałam, co mam robić, co myśleć. Widziałam tylko zamykające się drzwi ambulansu.

   - Jedziemy za nimi – krzyknęłam. – Muszę przy nim być – rzekłam załamującym się głosem.

   - Nie, najpierw jedziemy do domu. Jak się uspokoisz, pojedziemy do szpitala.

   - Zamówcie taksówkę, ja wszystko załatwię z samochodem – powiedział Eddy.

      Po pewnym czasie taksówka przyjechała na miejsce, zabierając nas prosto do mojego domu.

******

Ważne!

Tego rozdziału niestety nie sprawdziła mi beta i może być dużo błędów, do tego dochodzi mój brak czasu... Wszystkie zaległości nadrobię! Tylko teraz mam bardzo dużo sprawdzianów całorocznych i nauczyciele szaleją, bo za rok mamy egzamin gimnazjalny i denerwują się, jakbyśmy to mieli pisać jutro... ;/. Znając życie i tak większości zapomnę i będę się uczyć od nowa za rok :D. 

Mam nadzieję, że tak dużo błędów nie ma :). 

Mam ważną informację! Jeśli ktoś komentuje tak: ale fajny rozdział cuudowny  i przepisze prawie identyczne zdanie, jak w komentarzu powyżej, to sama nie będę komentować jego rozdziałów, ponieważ sama je czytam i próbuje wymyślić jakiś sensowny komentarz... Od razu informuje, aby potem nie było, że nagle nie czytam, bo ja nie chce takich komentarzy, jeszcze reklamujących bloga. Wejdę, ale proszę spamować w zakładce "spam". Autorka będzie powiadomiona dlaczego nie czytam jej rozdziałów lub odpłacę się tym samym. Wybaczcie, ale jeśli wy nie macie czasu czytać moich rozdziałów, ja nie mam teraz czasu czytać waszych, a co dopiero komentować... 

Rozdział dedykuję Magdalenie, magdzie m. Jesteś genialna! Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak swoimi komentarzami motywujesz mnie do pisania :).

Edit
Rozdział poprawiony :)