Rozdział XIV

"Bez cier­pienia nie zro­zumie się szczęścia."

Fiodor Dostojewski

Laura zanurzyła się po samą brodę w morzu, uśmiechając się lekko. Mogłaby przeżywać tę chwilę tysiąc razy, a ta i tak nie znudziłaby się jej do końca życia. Bez strachu, smutku, żalu... Wreszcie mogła powiedzieć sobie, że jest szczęśliwa. Cassandra była tego samego zdania, co dziewczyna. Z przyjemnością pływała w letniej wodzie, chlapiąc Laurę przy okazji. Po chwili oddała jej i tak rozpoczęła się wojna... Biegały wzdłuż brzegu, próbując uchronić się przed zbliżają się wodą. Ludzie patrzyli na nie z zazdrością, a dziewczyny nie przejmowały się tłumem gapiów. Śmiały się w niebogłosy mokre od stóp do głów. W końcu zmęczone opadły na koc Laury.

   — Przyniosę nam coś do picia, zaraz wrócę — powiedziała wesoło. Blondynka skinęła głową, patrząc na bawiące się dzieci w piasku. Po paru sekundach jej wzrok przykuł przystojny brunet, który kogoś przypominał dziewczynie... Spojrzał na nią swoimi błękitnymi oczami i już wiedziała, kto to jest. Parę metrów od niej stał łamacz szpilek – jak w myślach nazwała go Laura.

***

Kilka minut wcześniej Arthur wybrał się na plażę wraz z uwieszoną na jego ramieniu Beatrice. Spacerowali blisko morza, myśląc o czymś zupełnie innym... Brunet rozmyślał nad tym, że kobieta, z którą się wybrał na spacer, powoli doprowadza go do szału samą swoją obecnością, a na razie nie miał siły, aby z nią porozmawiać o ich "udawanym związku". Nie mógł tego ciągnąć w nieskończoność, ale dla niego nie była to odpowiednia chwila na taką rozmowę. Może nigdy ona nie nastąpi... Nie wiedział, jak postąpić. Z jednej strony chciał ją poślubić ze względu na ojca. Pragnął, by w końcu był dumny z niego; a z drugiej nie chciał jej widzieć na oczy. Nie kochał jej, nie szalał za nią. Nie miał potrzeby brać ślubu. Rozwodził się nad tym od kilku dni i jeszcze do niczego nie doszedł... Czy miał ochotę na to, aby widzieć Beatrice o każdej porze dnia i nocy? Odpowiedź sama się nasuwała. Nie ożeni się z tą kobietą za nic w świecie. Teraz przydałoby się porozmawiać z szatynką oraz wyjaśnić tę sprawę z ojcem... A to będzie niezwykle trudne...

Natomiast Beatrice myślała nad tym, jak będzie jej się układać z Arthurem po ślubie. Czy będzie dla niej taki zimny, jak dotychczas? Cały czas się nad tym zastanawiała i nie wiedziała, czy ma dalej w to brnąć. Zrobi wszystko, aby przy nim być, lecz, czy tego naprawdę chce? Pragnęła tego jak niczego innego na świecie. Zaczynała podejrzewać najgorsze, a mianowicie, że się w nim powoli zakochuje i nie mogła nic na to poradzić.

   — Przyniosę nam coś do picia — rzekła.

Arthur nawet nie zauważył, kiedy poszła. Widział już tylko ciemnoniebieskie oczy.

***

Cass gwałtownie się zatrzymała, tym samym wylewając zawartość kubka na piach. Jednak nie przejmowała się tym, bo była zajęta wpatrywaniem się w mężczyznę, który był jej bardzo dobrze znany… Z daleka ujrzała Arthura Washingtona. Tej osoby nie mogła z nikim innym pomylić, a bardzo chciałaby, żeby tak było… Wystraszona schowała się za małym sklepem z lodami.

   — Nie, to nie może być prawda… — szepnęła rozgorączkowana.

Westchnęła cicho, wychylając się lekko zza budynku, aby sprawdzić, czy mężczyzna jeszcze tam jest. Nie było po nim śladu. Uśmiechnęła się cicho z własnego szczęścia i poszła drugi raz napełnić kubki.

          Cassandra powolnym krokiem ruszyła ku Laurze, lecz przeszkodziła jej w tym Beatrice, która stanęła naprzeciwko niej.

   — Kogo my tu mamy… Biedna, mała dziewczynka zapomniała, jak wrócić do domu? Arthur będzie uszczęśliwiony, kiedy mu powiem kogo spotkałam — powiedziała, uśmiechając się jadowicie.

  — Beatrice, dobrze wiemy, że nic z tą informacją nie zrobisz. Potrafisz tylko wszystkich zastraszać. Jesteś tylko pustą laleczką, która myśli, że pozjadała wszystkie rozumy. Jeśli tak bardzo chcesz powiedz mu, że mnie spotkałaś. Proszę bardzo, ale mnie to już nie obchodzi — rzekła opanowanym głosem, choć w środku drżała ze strachu. Dziewczyna popatrzyła na nią z nienawiścią, po czym zamaszystym krokiem odeszła. Cassandra odetchnęła z ulgą, ruszając w stronę Laury.

***

Wściekła Beatrice w końcu znalazła Arthura, który stał w wodzie po pas, wpatrując się w słońce, znajdujące się już wysoko na niebie. Podeszła do niego, wciskając mu kubek do ręki. Zdziwiony zerknął na nią, ale szatynka odwróciła się, oczekując przeprosin. Od lat ją olewał, lecz teraz miała już takiego zachowania dość. Chciała zmienić jego postawę względem niej. Może wreszcie miał nastąpić ten moment, w którym Arthur przyzna się do swojego paskudnego zachowania?

    Czekała  dziesięć minut, ale niestety nie doczekała się przeprosin. Brunet wyszedł z wody, udając się w tylko sobie znanym kierunku, a zawiedziona Beatrice z płaczem odeszła w stronę swojego hotelu.

***

Dziewczyny zebrały wszystkie rzeczy z plaży, po czym powoli zmierzały ku swoim domom. W międzyczasie rozmawiały o swoich marzeniach. Mimo że prawie się nie znały, czuły, że mogą sobie powiedzieć wszystko. Laura opowiadała jej o ośrodku, a Cass, jak doszła do tego, że wybudowała studio kosmetyczne.

   — Przyjechałam do Polski, aby spełnić swoje marzenie i udało się. Zbudowałam studio kosmetyczne, tak, jak chciałam. Od dwóch lat pracuję w ośrodku i nigdy nie żałowałam, że postanowiłam przyjechać do Polski, chociaż czasem miałam wątpliwości, ale szybko się rozwiewały... — szepnęła. Po chwili podskoczyła z podekscytowania. — Wiem! — krzyknęła — Mój budynek jest bardzo duży i chciałam, aby drugą połowę ktoś wynajął, więc może się skusisz? Jest tam dość miejsca, aby przyjmować zwierzęta. Ośrodek jest dwupiętrowy, a ja używam tylko pół drugiego piętra, bo więcej nie jest mi potrzebne, więc możesz wynająć resztę.

   — Nie wiem... Trochę mi głupio... Może chcesz coś tam zrobić? Przecież, obok możesz wynająć fryzjera?  A poza tym, aż tyle miejsca nie jest mi potrzebne. Wystarczyłoby tylko pierwsze piętro.

   — Myślałam nad tym i jeśli, jak mówisz, wynajmiesz, a może nawet kupisz pierwsze piętro, to zawsze pozostanie połowa drugiego piętra i tam może być salon fryzjerski.  Proszę, zgódź się! To byłaby czysta przyjemność, gdybyś pracowała poniżej. Gdyby nie było klientów, mogłybyśmy do siebie przychodzić, porozmawiać, bo ja tu sama wariuję. Chociaż zobacz! — poprosiła.

   — No dobrze — rzekła z rezygnacją, lekko się uśmiechając.

W tak dobrym nastroju doszły do domu Cassandry.

   — Może wejdziesz na kawę? — zapytała przyjacielsko.

   — Nie, dziękuję. Ostatnio nie spędzałam za wiele czasu z babcią i muszę jej to jakoś wynagrodzić. To jutro idziemy oglądać budynek? Może być o jedenastej? Mam przyjść do ciebie?

Szatynka potaknęła energicznie głową, żegnając się ze swoją nową przyjaciółką.

Laura poszła prosto do domu, uśmiechając się sama do siebie. 

******

 Chciałam Wam coś powiedzieć... Od jakiegoś czasu tracę chęć do pisania... Zostały mi tylko cztery rozdziały, a potem nie mam pojęcia, co będzie... Na pewno rozdziały nie będą pojawiać się regularnie, jak dotychczas.

Ostatnio cały swój wolny czas poświęcam grafice i pragnę naprawdę przeprosić te osoby, na których mam ogromne zaległości. Muszę przyznać, że wolę przeczytać książkę lub coś potworzyć w photoshopie niż pisać, czy czytać inne opowiadania i jeszcze je komentować... Gdzieś straciłam całą wenę do pisania, a również i z tym chęć do czytania innych blogów... Bardzo Was przepraszam, ale nie wiem kiedy się w końcu przełamię. 

Najmocniej chcę przeprosić Rudą, u której muszę przeczytać całe opowiadanie ze względu na zmiany. Kochana nie mam pojęcia kiedy się za to wezmę. Do końca lipca postaram się nadrobić wszystkie zaległości.

Rozdział sprawdzony przez Pamę.

Serdecznie Was zapraszam do mojej własnej szabloniarni! :)

GRAFICZNA PRZYSTAŃ