Rozdział XVIII

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

Zachęcam do zadawania pytań: http://ask.fm/Amy25082

Rozdział zbetowała Katja

******

 Zrozumienie jego słów zajęło mi parę chwil. W tym momencie jeszcze bardziej znienawidziłam Eryka. Jak mógł być takim draniem? Prowadził mnie znów przez wszystkie ciemne korytarze, które wyglądały tak samo. Już straciłam nadzieję na wyjście stąd. To wszystko ciągnęło się jak koszmarny sen. Z każdym krokiem bałam się coraz bardziej. Byliśmy coraz bliżej tych przeklętych drzwi, a ja nie wiedziałam, co zrobić. Nie mogłam już uciec, ponieważ ściskała mnie mocno dłoń chłopaka. Wyrywanie nic nie dało, tylko pogorszyło sytuację. Drugą rękę zaczął kierować na moją talię. Wierciłam się, krzyczałam, lecz nic z tego. Już podwijał mi bluzkę, gdy nagle ktoś otworzył ogromne wrota naprzeciw nas.

   - Zostaw ją, jeszcze nie czas. Zabierzesz się za nią wtedy, gdy skończę swoje.

Odetchnęłam z ulgą, lecz wiedziałam, że za niedługo będzie się znów do mnie dobierał. Eryk był zmuszony puścić mnie i oddać w ręce starca. Nie wiedziałam, co mnie może czekać. Weszliśmy do komnaty, z której wcześniej wyszedł. Zostawił mnie na środku pomieszczenia, zamykając drzwi. O co chodzi? Nie zastanawiałam się nad tym długo, ponieważ z cienia wyjawiła się ruda, bardzo dobrze mi znana dziewczyna.

   - Angelina? Co ty tutaj robisz? - zapytałam zupełnie zdezorientowana. Nie wiedziałam już, co mam myśleć. Na początku pojawił się dziwnym trafem Eryk. Porwał mnie, a następnie oddał w ręce jakiegoś starego wariata, który z kolei zamknął mnie w ciemnym pokoju na pastwę mojej "przyjaciółki". Tego już było za dużo. Nie miałam sił, aby się z nią kłócić albo co gorsza bić.

   - Nic takiego, tylko próbuję ci zepsuć życie tak jak ty mi. Nie martw się, na twoje szczęście nic poważnego się mojej nodze nie stało. Chcę tylko jednej rzeczy, a mianowicie Dominica.

To był potężny cios. Nigdy nie pozwolę go sobie odebrać, dopiero co zrozumiałam, że jest dla mnie ważny. Wiedziałam, że Angelina się zemści, lecz nie przychodziło mi na myśl, co może zrobić. Z każdą minutą podchodziła coraz bliżej, oczekując odpowiedzi, oczywiście potwierdzającej.

   - Nigdy w życiu ci go nie oddam, możesz go sobie podziwiać z daleka.

   - Myślałam, że będziesz mądrzejsza. - Wzruszyła ramionami, po czym zaklaskała. Po tym geście z cienia tym razem wyjawił się Eryk. Powiedziała mu coś do ucha, na co ten tylko się uśmiechnął złowieszczo. Już podejrzewałam, co to może być za kara. Nikt na szczęście mnie nie trzymał, więc szybko pobiegłam do drzwi. Niestety były zamknięte, lecz następne otworzyły się z głośnym hukiem. Rozmawiający  w końcu zwrócili na mnie uwagę, lecz ja znikałam już za zakrętem.

   - Na co czekasz? Goń ją, idioto! - Usłyszałam tylko ten głośny, przepełniony jadem krzyk.

***

Po krótkiej wymianie zdań postanowiliśmy jej szukać. Wyszedłem na dwór, czekając na dwójkę przyjaciół. Stałem tak, aż zauważyłem papier wystający zza wycieraczki. Podniosłem go delikatnie, wczytując się w treść.

Jeśli chcesz odzyskać swoją laleczkę, odkryj miejsce naszego pobytu. Nigdy nie zgadniesz, więc możesz już się pożegnać.

PS. Co kryje się za horyzontem? Słońce wschodzi i zachodzi nad wysokim w blasku słońca wieżowcem. Nie jest to wieża ani nie dom, więc co kryje się w tej ciemności? W nocy słychać głośne warczenie wilków, ale czy na pewno? Może coś innego czai się w ciemnym i tajemniczym miejscu?

Co to miało być? Zaraz pognałem z powrotem do domu, aby pokazać ten list Anne i Eddiemu. Schodzili ze schodów wtuleni w siebie. Widziałem opuchnięte oczy Ann, niestety nic nie mogłem zrobić, trzeba było rozwiązać to dziadostwo. Przecież te słowa nie brzmiały jak zagadka, więc o co tu chodziło? Wziąłem list do ręki i zacząłem czytać. Po rozpoznaniu treści, każdy z nas zastanawiał się nad rozwikłaniem tej "zagadki".

******

Ważne!

Wena już zaczyna powoli wracać, ale najgorsze jest to, że nie mam na nic czasu :c. Ciągle widzę przed sobą tylko książki i nie daje rady pisać :/. Jedynie wieczorem znajduje czas na pisanie i to nie zawsze... Nie marudzę już :D, dodam tylko, że dedykuje rozdział Alex, która zawsze mnie podnosi na duchu ( pomijam Rose, która ciągle słyszy: Ja już nie daje rady! Więc jej także dziękuję, że jest i czyta moje rozdziały :) ). Droga Alex, Twoje komentarze są niesamowite! Nawet nie wiesz, jak jest mi miło, czytając komentarz od Ciebie :). Dziękuję!
Jeszcze jedno :). Moja przyjaciółka pisze wspaniale! Na blogu ma bardzo mało komentarzy i chce nawet zawiesić bloga, ale ja na to nigdy nie pozwolę. Pomóżcie! Przeczytajcie chociaż jeden rozdział, a na pewno Wam się spodoba. Rose będzie wdzięczna, chociaż za jeden króciutki i szczery komentarz :)
Tutaj macie link <klik>