Rozdział XX

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

Zachęcam do zadawania pytań: http://ask.fm/Amy25082

Rozdział zbetowała Katja

******

Weszliśmy do rozpadającego się zamku. Próbowaliśmy chodzić cicho i spokojnie. Szybki ruch mógłby spowodować zawalenie budynku, czego bardzo nie chcieliśmy. W pewnym momencie usłyszeliśmy głośny huk dobiegający z piwnicy. Ten odgłos toczył się echem po wszystkich korytarzach. Byliśmy bardzo zdziwieni tym, że budynek nie runął z powodu silnego uderzenia. Odgłos ten wydobył się zapewne z piwnicy. Teraz musieliśmy tylko odkryć schody prowadzące na dół.

Wraz z moim przyjacielem Edim weszliśmy na korytarz, gdzie mogły znajdować się jakieś schody. Jak się okazało, po kilku minutach znaleźliśmy wejście prowadzące na dół, wprost do ciemnej otchłani. Nie mając innego wyboru poszedłem pierwszy, a za mną mój kumpel. W połowie drogi, schody zatrzeszczały, co odniosło bardzo zły skutek, a mianowicie odgłos ten przyciągnął coraz bardziej zbliżające się kroki człowieka. Delikatnie zeszliśmy ze schodów, aby się schować. Eddy zamknął się w starej, zakurzonej szafie, natomiast ja wczołgałem się pod łóżko. Kroki były jeszcze głośniejsze. W końcu, gdy miał już nacisnąć klamkę, zatrzymał się, nasłuchując. Niestety człowiek wszedł do pomieszczenia. Zaczął dokładnie obserwować każdy szczegół. Bałem się, że któregoś z nas może nakryć, lecz nie wydawało mi się, aby miał ochotę schylać swoje wielkie, umięśnione ciało pod łóżko lub otwierać starą, zakurzoną szafę.

   - Jest tu ktoś?! – Chciało mi się śmiać z tępoty tego człowieka, ale na szczęście się powstrzymałem.

Jeszcze raz się rozejrzał, po czym odwrócił się zamaszyście i poszedł wprost na górę. Usłyszałem tylko głośne skrzypnięcie, które świadczyło o wyjściu mężczyzny z domu, bądź wejściem do innego pomieszczenia.

***

Okropnie mi się nudziło. Minęła godzina, odkąd weszli do tego domu. Bardzo się martwiłam o Ediego i Dominica. Modliłam się w duszy, aby znaleźli Alex całą i zdrową. Nie chciałam, żeby stało im się coś złego. Wiedziałam, że jest tam niebezpiecznie, lecz bardzo chciałam pójść do tego domu i zrobić wszystko, co w swojej mocy, by ocalić przyjaciółkę. Bałam się o dziecko, jeżeli zależałoby mi tylko na swoim życiu, poszłabym do budynku i sprała idiotę, ale w tym stanie nie było mi to wskazane. Nie mogłam pozwolić, aby przez moją głupotę coś się stało mojemu dziecku. Obiecałam im, że zostanę  i nie złamię przyrzeczenia. Postanowiłam sobie włączyć radio, lecz nie zdążyłam nawet wcisnąć odpowiedniego przycisku, gdy zobaczyłam dobrze znaną mi osobę, która niegdyś, niestety, była dla mnie ważna.

***

Biegłam ile sił w nogach, tylko po to, aby móc schować się w miejscu, gdzie ten zdrajca mnie nie znajdzie. Co chwila odwracałam się za siebie, modląc w duszy, by Eryk zniknął w ciemności. Niestety, tak się nie stało. Coraz szybciej pokonywałam korytarz, z nadzieją na znalezienie wyjścia. Wiedziałam, że jeżeli teraz nie uda mi się uciec, znajdę się w pułapce w której sama się „zamknęłam”. Musiałam wydostać się z tego dziwnego miejsca. Przez myśli przemknęła mi twarz uśmiechniętego Dominica. Przez tę parę sekund, ta jedna myśl dodała mi sił. Biegłam z coraz większą determinacją, aby po chwili ostro skręcić w prawo. W oddali zobaczyłam przymknięte drzwi. Od razu tam pobiegłam. Po paru długich sekundach zorientowałam się, że zgubiłam gdzieś w ciemnościach Eryka. To jeszcze bardziej mnie zadowoliło. Uradowana wbiegłam do pomieszczenia, rozglądając na boki. To, co zobaczyłam, wprawiło mnie w zdumienie…

******

Nic mi się tu nie podoba. Wszystko wydaje mi się teraz tak kiczowate, że długo zastanawiałam się nad tym, czy, aby dodać ten rozdział, ale jednak pomyślałam sobie, że może nie jest tak zły... Mogę Wam jedynie obiecać, że końcówka opowiadania będzie o wiele lepiej napisana! Ten rozdział dedykuje Emi Ly, która jest nową czytelniczką. Dziękuję za tak miłe słowa!