Rozdział XXIX

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

******

Kilka miesięcy później

Szłam, trzymając w ręce torbę wypełnioną po brzegi produktami spożywczymi. Wreszcie mogłam trochę odetchnąć. Nie chciałam już myśleć, co zastanę, gdy przybędę do domu za późno. Dominic na pewno sobie poradzi, przecież powtarzał mi to tysiąc razy, jednak żałowałam, że nie zgodził się zostać w szpitalu. Pamiętałam, gdy powiedział, iż nie zgadza się na spędzenie tam reszty życia, a miał szansę wyzdrowieć, prawda?

Zszokowana patrzyłam na Dominica. Dlaczego mi nie powiedział o tej przeklętej chorobie wcześniej? Na pewno zaradziłabym jakoś. Dlaczego wszystko jest takie trudne? Czemu on? Jest tylu ludzi na świecie, dlaczego akurat to musi być mój chłopak? Niby przyzwyczaiłam się do moich życiowych niepowodzeń, ale nigdy nie wyobrażałam sobie, że mój ukochany zginie. Przecież moja miłość miała być taka sama jak w bajkach... Przemyślenia przerwał mi lekarz.

   - Jednak może spowolnić śmierć, stosując odpowiednie lekarstwa. Musi wierzyć, że się uda. Może być takim przypadkiem, że akurat się powiedzie. Nie możemy dać stuprocentowej pewności, że się uda – poinformował mnie. - Jeżeli zechce pan dalej stosować nowo podane leki, to zrobimy wszystko, co w naszej mocy, zaczynając od początku. Może coś pominęliśmy? Lecz musi pan pozostać w szpitalu. – Tym razem swoją wypowiedź skierował do Dominica. Uśmiechnęłam się do niego. To nic, że musiał zostać w szpitalu, dzięki temu miał szansę wyzdrowieć. Wreszcie może być jak dawniej, a nawet lepiej. Teraz musiał podjąć decyzję. Zostanę z nim, nawet jeśli podejmie według mnie najgłupszą z możliwych opcji. Będę przy nim, aż do śmierci.

   - Nie chcę umrzeć w szpitalu. Moja odpowiedź brzmi nie. Przecież dobrze doktor wie, że te lekarstwa mi nie pomogą, wcześniej nie pomagały, teraz także nie pomogą. Nie ma dla mnie ratunku. Niech pan nie kłamie przy mojej dziewczynie, nie zniosę już tego. – Medyk przytaknął głową i wyszedł z pokoju, wcześniej zdążył jeszcze szepnąć:

       Ma pan rację, jest to niewykonalne, wprost niemożliwe, jednak podjąłbym się tego , ale to pańska decyzja. Nie mogłam uwierzyć w to, że się poddał. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam, ale cóż mogłam zrobić? Uczynię to, co powinnam zrobić, a mianowicie pozostać przy nim do końca. Nawet gdyby się paliło i waliło, będę trwać przy jego boku.

Wszystko bym dała, aby wtedy zgodził się na nowo leczyć. Niestety nic nie mogłam zrobić. Nie chcąc już więcej nad tym rozmyślać, ruszyłam szybszym krokiem w stronę domu. Usłyszałam głośny, histeryczny krzyk. Wydawało mi się, że to głos Ann, lecz szybko skarciłam się w myślach. Czemu miałaby krzyczeć w moim domu, chyba że…  Z zakupami w ręku pomknęłam w stronę swojego domostwa. Już z bliska dostrzegłam przyjaciółkę stojącą w otwartych drzwiach. Łzy spływały jej po policzkach, a ja już domyślałam się, co mogło się zdarzyć. Z sekundy na sekundę przychodziły mi na myśl coraz czarniejsze scenariusze, lecz odepchnęłam je na bok. Wreszcie dobiegłam do domu, pytając Ann, co się stało. Szatynka wskazała dłonią pokój Dominica. W mgnieniu oka znalazłam się w pomieszczeniu. Zauważyłam okropnie przemęczonego bruneta, a tuż koło niego Eddiego, który błagał o coś mojego chłopaka. Gdy Eddy mnie ujrzał, od razu popędził w stronę drzwi. Wyszedł, wcześniej ściskając mi dłoń. Nie wiedziałam, o co chodzi, nie chciałam wiedzieć… Zakupy wyleciały mi z rąk, gdy z bliska ujrzałam stan Dominica, w którym w obecnej chwili się znajdował. Krzyknęłam w stronę, Ann, aby wezwała karetkę.

   - Ko… kochanie, proszę… podejdź tu. – Od razu znalazłam się przy jego boku. Łzy zbierały mi się w kącikach oczu. Wzięłam go za rękę, patrząc prosto w oczy, a on ciągnął dalej swój monolog. – Obiecaj… mi, że je… jeśli dzisiejszego dnia um... umrę, a tego… jestem pewien, znajdziesz… sobie faceta, który… będzie na ciebie… zasługiwał i dawał… ci szczęście. Nie zaprzeczaj, tylko… obiecaj, że nie będziesz się za mną… użalać. Nie chcę, abyś… przeze mnie… była smutna, nic… nie mów tylko… obiecaj. – Nie mogłam już powstrzymać dłużej łez, które nazbierały się w kącikach oczu. Ścisnęłam mocniej jego dłoń, szepcząc:

   - Obiecuję. – Już wiedziałam, że dana przeze mnie przysięga nie zostanie spełniona. Nie mogłam sobie wyobrazić innego mężczyzny całującego mnie lub przytulającego. Chciałam tylko jego, czy to złe? Pocałował mnie czule w czoło, po czy powiedział:

   - Kochanie… jesteś… najwspanialszą kobietą… na ziemi, kocham cię. Pamiętaj, że w każdym… momencie będę… przy tobie, nigdy z ciebie… nie zrezygnuję. Będę czekał. – Nie mogłam uwierzyć, że to już koniec. Czy on naprawdę się ze mną żegna? Czy to tylko wytwór mojej chorej wyobraźni? Tak bardzo nie chciałam, aby to się stało. Miałam wielką chęć, aby krzyczeć, by nie zostawiał mnie samej, lecz powiedziałam coś zupełnie innego.
   - Też cię kocham, skarbie. – Tylko to zdążyłam powiedzieć, zanim całkowicie zamknął oczy, a jego serce przestało bić. Upadłam na kolana, a z mojego gardła wydobył się histeryczny szloch.

******

Mam wielką nadzieję, że mnie nie zabijecie za to, że uśmierciłam Dominica. Taki zamysł już miałam mniej więcej od połowy opowiadania i nie zamierzałam niczego zmieniać, a pewna sytuacja jeszcze mnie do tego przekonała i jakoś tak wyszło :D. A poza tym nie chce za bardzo słodzić :D. 
Wiem, że u niektórych z Was mam zaległości. Przepraszam i postaram się, jak najszybciej przeczytać Wasze rozdziały.
Moja przyjaciółka zaczyna z nowym blogiem i byłoby jej baaardzo miło, gdybyście zerknęli i skomentowali chociaż jeden rozdział ;)
Link jest tutaj <klik>