Rozdział XXVIII

Komentujesz = dzięki temu mam wenę i przepełnia mnie ogromne szczęście = nowe pomysły = lepszy rozdział.

******

Chciałam, aby raz na zawsze zniknął z mojego życia. Dopiero sobie wszystko poukładałam, a teraz znów muszę wybrać… Eddy czy Bob? Ed nigdy nie okłamałby mnie w tak ważnej sprawie, natomiast Bob oszukiwał mnie przez cały czas. Odpowiedź chyba sama się nasuwa. Najważniejsze było dobro dziecka. To o nim muszę myśleć. Pokochałam Eddiego całym swoim sercem. Był przy mnie cały czas… Wybaczył mi nawet to, że nie wiedziałam, kto jest ojcem dziecka. Nie pomyślałam tylko o jednym… Co się stanie, jeżeli okaże się, że Eddy nie jest ojcem malucha? Co wtedy zrobię? Bob z pewnością będzie chciał mi odebrać prawa do dziecka… Na pewno chciałby, aby to maleństwo było częścią jego życia. Nie! Nie mogę w ten sposób o tym myśleć, na pewno Eddy będzie szczęśliwym tatą, a ja mamą. Wybiorę Eddiego, to jego kocham i nie mogę bez niego żyć. Już podjęłam decyzję… Nawet jeśli nie  jest ojcem szkraba, to i tak z nim będę. Chcę mieć tylko prawdziwą, kochającą rodzinę.

   Wyminęłam blondyna i skierowałam się do swojego pokoju. Słyszałam jego kroki. Nigdy nie ustępował… Nie miał już u mnie szans… Już nie. Szybko wzięłam walizkę do ręki, po czym odwróciłam się z zamiarem wyjścia z domu. Oczywiście Bob mi na to nie pozwolił.

   - Zostajesz tutaj ze mną  – warknął przez zaciśnięte z wściekłości zęby.

   - Nigdy w życiu – odrzekłam z satysfakcją.

Po chwili znalazł się przy mnie. Pocałował mnie brutalnie, a ja marzyłam tylko, aby wyrwać się z jego okropnie umięśnionych ramion.

   - Puść ją, sam słyszałeś, że nie chce mieć z tobą nic wspólnego.

W drzwiach pojawił się Eddy. Na jego twarzy można było zauważyć ogromny gniew. Uśmiechnęłam się do niego, gdy poczułam,  jak uścisk blondyna coraz bardziej się rozluźnia. Szybko oswobodziłam się z jego ramion, po czym podbiegłam do szatyna, wtulając się w niego. To był zły ruch z mojej strony. Bob się zbulwersował. Już wiedziałam, co się za chwilę wydarzy. Odepchnął mnie od Eddiego. Zaczęli się bić, a ja nie wiedziałam,  co robić.

   Z każdą chwilą było coraz gorzej. Postanowiłam przerwać tę krwawą bitwę. Podniosłam rękę, rozdzielając ich. Czułam, że chcą mnie odepchnąć i dokończyć „wojnę”, ale nie pozwoliłam im na to, tym bardziej weszłam do środka. Popatrzyłam na nich z naganą. Zachowywali się jak pięcioletnie dzieci, niemogące dostać ulubionej zabawki. Tak nie będzie. Nie pozwolę, aby na moich oczach się pozabijali nawzajem. Zakończę to raz na zawsze.

   - Co wy robicie? Nie przyszło wam być może do głowy, że mi się nie będzie podobać wasze postępowanie? Nie! Bo nigdy nie myślicie o mnie, tylko o sobie. Ja już wybrałam… - Zrobiłam krótką przerwę, po czym ciągnęłam dalej.– Bob, przykro mi, lecz nie byłeś mną zbytnio zainteresowany, chciałeś tylko seksu, a ja takiego związku nie chcę, poza tym okłamywałeś mnie przez cały czas i jeszcze jakby tego było mało, chciałeś skrzywdzić moją przyjaciółkę, a tego ci nigdy nie wybaczę. Wracaj tam, skąd przyszedłeś i nigdy, przenigdy nie wracaj. Mam swoje życie, ty się nie masz prawa w nie mieszać! Nie chcę cię widzieć na oczy, więc lepiej wyjdź. – Gdy Bob wyszedł, spojrzałam na skruszonego szatyna. Następnie jemu także zaczęłam wygłaszać wykład. – Nie patrz tak na mnie! Ty nie jesteś lepszy! Jak mogłeś się tak zachować? Nie spodziewałam się tego po tobie. Zawiodłeś mnie. Nigdy bym cię o to nie posądziła – powiedziałam z wyrzutem.

   - Kochanie, musiałem się bronić, przecież nie mogłem mu pozwolić na to, aby wygrał. Jakbym wtedy wyglądał w twoich oczach? Ja ci powiem, jak mięczak. – Wiedziałam, że tak będzie, zawsze musi postawić na swoim. To był jego charakter, nigdy nie pozwoliłby na to, aby jakiś facet sprzątnąłby mnie mu sprzed nosa, choć byłam pewna, że do tej sytuacji nigdy by nie doszło. Po paru minutach przyznałam mu rację. Wtuliłam się w jego silne ramiona. Nie trwało to długo, ponieważ zauważyłam krew spływającą  z jego nosa. Oderwałam się od niego i poszłam po apteczkę, by oczyścić mu ranę.

***

Po opowiedzeniu całej historii zaczęłam żałować, że w ogóle mu o tym powiedziałam. Wstał cały zdenerwowany, z zamiarem odnalezienia Boba. Nie mogłam pozwolić na to, aby się przemęczył, to by źle wpłynęło na jego zdrowie. Niestety wstał, nie reagując na moje błagania i krzyki. Łzy leciały mi ciurkiem po twarzy, a on dalej mnie nie słuchał. Usiadłam na łóżku, coraz bardziej żałując swojego czynu. Mogłam mu o tym w ogóle nie mówić, jak mu się coś stanie? Nie wybaczę sobie tego. Do końca życia będę żyć ze świadomością, że zrobiłam coś, co miało bardzo zły wpływ na jego zdrowie, które teraz było przecież najważniejsze. Musiałam go powstrzymać przed zrobieniem czegoś tak głupiego. Już wychodził z pokoju, a ja nie miałam sił, aby dalej krzyczeć. Zdarłam sobie chyba całe gardło. Dziwiłam się, że mój odgłos nie przyciągnął lekarzy. Oni by mi pomogli przyciągnąć go do łóżka, sama nie dałabym rady, więc szepnęłam:

   - Proszę, zrób to dla mnie i zostań w łóżku. – Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, co robi. Szybko znalazł się obok mnie. Był przemęczony, o czym świadczył lekki problem z oddychaniem. Przytuliłam się do niego, a łzy nadal płynęły swobodnie po mojej twarzy.

   - Przepraszam. Kochanie, nie… chciałem cię… wystraszyć… ani doprowadzić… do łez. – Mówił z przerwami, a ja uciszyłam go gestem dłoni, wskazując na łóżko. Położył się, a ja spokojnie oparłam głowę o jego tors. Leżeliśmy tak przez kilka minut, lecz po pewnym czasie lekarz mojego chłopaka wszedł do sali z bardzo ponurą miną. Wystraszona podniosłam się z łóżka, podchodząc do doktora.

   - Czy coś się stało? – zapytałam przerażona.

   - Niech pan mi wybaczy, ale mogę powiadomić pańską dziewczynę o pana stanie zdrowia. Nikt z rodziny nie przyszedł pana odwiedzić, więc ktoś musi trzymać rękę na pulsie. – Przeniósł wzrok na Dominica, nie odpowiadając na moje wcześniejsze pytanie. Czułam, że coś jest nie tak. O czym on mówił? Czego mi nie powiedział?

   - U pana Dominica za późno wykryliśmy tę chorobę. Pacjent zabronił mi mówić o jego stanie pani, ale sprawa przyjęła o wiele szybszy obrót. Chemioterapia nie pomaga, próbowaliśmy znaleźć dawcę, a gdy już odnaleźliśmy go, było za późno. Spróbowaliśmy bezpiecznie przeprowadzić zabieg przeszczepu szpiku, ale nie udało się nam. Szpik niestety się nie przyjął. Bardzo mi przykro, ale jesteśmy bezradni. Nic nie możemy zrobić, mamy związane ręce. Pani chłopakowi pozostało niewiele dni życia, może miesięcy, nie jesteśmy wstanie powiedzieć ile.  – Mój świat się zawalił. Łzy naszły mi do oczu. Z szokiem wymalowanym na twarzy popatrzyłam na Dominica. Leżał w łóżku, omijając mnie wzrokiem. To musiał być sen. To nie mogło być prawdą. Niech się to okaże tylko głupim koszmarem. Modliłam się w duszy, aby to tylko nie było rzeczywistością…

******

Zastanawiam się czy jeszcze kiedykolwiek zrobię jakąś niespodziankę, jak nie komentujecie... Tylko nie liczne osoby ją skomentowały za co im dziękuję :).
Jak myślicie czy uda im się uzdrowić Dominica, czy nie? W każdym bądź razie odpowiedź na to pytanie znajdziecie już w następnym rozdziale! :)

Bardzo proszę o zagłosowanie w ankiecie po prawej stronie.

Pozdrawiam! ;)