Rozdział IV

"Życie jest jak pudełko czekoladek, nigdy nie wiesz, co dostaniesz."

Forrest Gump

Myśleliście kiedyś o tym, że nie pasujecie do tego świata? Myśleliście o tym, że każdy wasz krok jest oceniany przez kogoś z góry? Myśleliście też może o tym, że jesteście w tym świecie przypadkiem? Miałeś kiedyś chęć zatrzymać czas i zapomnieć o wszystkich nieprzyjemnych sytuacjach? Zastanawiałeś się kiedyś, czy gdzieś na świecie czeka na ciebie twoja druga połówka? Może w ogóle jej nie ma... Może jesteś nieparzystą osobą? Może twoim przeznaczeniem jest samotność? Właśnie... jaką rolę masz pełnić w życiu? Co masz osiągnąć? Miałeś kiedyś tak ogromne poczucie strachu, że ktoś z rodziny odnajdzie cię i zabierze do miejsca, z którego wcześniej tak silnie próbowałeś się wydostać? O tym właśnie rozmyślała Laura zmierzająca w stronę parku. Ze zmartwioną miną myślała nad swoim życiem...

Daisy szła paradnie przy jej boku, jednak po chwili już rwała się na przód. Laura, po raz pierwszy nie mogła zapanować nad swoją suczką. Podniosła wzrok i już wiedziała, czym jest to spowodowane. Zirytowany brunet ciągnął swojego psa, który próbował się wydostać ze smyczy. Niebieskooka zaśmiała się na ten widok. Mężczyzna najwyraźniej solidnie tłumaczył coś psu, ale ten w ogóle go nie słuchał. Patrzyła na ten widok z uśmiechem na twarzy, lecz po chwili zamarła w zdumieniu. Smycz odpięła się, uwalniając psa z rąk właściciela, który zaczął biec prosto w jej stronę.

Parę minut wcześniej

Spacerował po chodniku, wraz ze swoim oddanym pupilem. Zastanawiał się nad tym, czy aby na pewno dobrze robi, oświadczając się swojej dziewczynie. Ojciec kazał mu znaleźć jakąś bogatą arystokratkę, więc szybko na to przystał, jednak teraz nie był pewny swojej decyzji. Po raz pierwszy nie miał ochoty myśleć nad swoim życiem. Chciał być szczęśliwy, a wiedział, że Beatrice mu tego nie da... Czuł się przy niej nieswojo, nie mógł pokazać jej swojego prawdziwego ja. W głębi serca marzył o kochającej żonie. Pragnął założyć szczęśliwą rodzinę, lecz nie było mu to dane... Musiałaby okazać się arystokratką. 

Rozgorączkowany myślał, co zrobić, by nie dopuścić do swoich zbliżających się zaręczyn, przecież został mu tylko tydzień. Ma zaprosić ją na randkę wśród świec i róż, a na koniec się oświadczyć... Przemyślenia przerwał mu pies, rwący się do suczki, która stała kilka kroków dalej.

   — Bruno... Kobiety to zło, a ich psy są jeszcze gorsze... Uwierz mi, nie chcesz tego. Potem będziesz miał tylko problemy — tłumaczył zirytowany.

Po dłuższej chwili zdał sobie sprawę z tego, że pies go nie słucha. Pupil wyrywał się mocno, ale Arthur trzymał pewnie za smycz. Nagle sznurek się urwał, uwalniając zwierze. Zszokowany mężczyzna pobiegł za Bruno, wiedząc, co ten zamierza zrobić.

Bruno podbiegł do Daisy, która próbowała się wydostać ze sznurka. Szczęśliwy zwierzak ruszył biegiem ku niepoznanemu psu, próbując  zerwać z siebie obrożę, na której przypięta była smycz.

            Zdziwiona dziewczyna usiłowała odciągnąć Daisy od psa, lecz jej szpilka ugrzęzła w niewielkiej szczelinie. Nie mogła się wydostać, co jeszcze bardziej ją denerwowało. Suczka okrążyła Laurę, nie zważając na krzyki swojej pani. Smycz zacisnęła się na drobnej tali dziewczyny.

Zaskoczona ufnością czworonoga do obcego psa, Laura próbowała się wyplatać z więzów, ale zaraz zaprzestała tej czynności. Miała problem ze złapaniem równowagi, czemu zawdzięczała swoim ulubionym butom. Zirytowana żałowała, że założyła szpilki na dzisiejszy spacer. Zaczęła machać rękoma we wszystkie możliwe strony, a mężczyzna zaczął się śmiać z komicznej sytuacji. Straciła stabilność i upadła na brudny chodnik . Obcas złamał się, co zdołowało dziewczynę jeszcze bardziej. Brunet podszedł do niebieskookiej i wyciągnął w jej stronę dłoń, ale ta jej nie przyjęła. Wstała, lekko się chwiejąc. Mężczyzna podtrzymał ją, aby nie upadła, lecz ta zaraz się wyrwała i wylądowała po raz kolejny na ziemi. Podniosła się, po czym ściągnęła do niczego nienadające się obuwie. Otrzepała się z piasku, który pozostawił ślad na jej spodniach oraz wyplątała się ze sznurka, nadal zaciskającego się na jej tali. Trzymając w ręku buty, minęła chłopaka, który z lekkim uśmiechem obserwował jej poczynania. Podeszła do Daisy, która na widok pani zaczęła wesoło szczekać. Zatrzymał ją mężczyzna, który ze względu na kulturę próbował zdusić śmiech.

   — Przepraszam za tak niegodne zachowanie, ale mój pies bardzo polubił pani suczkę — powiedział, lustrując ciało dziewczyny. Musiał stwierdzić, że stojąca przed nim blondynka była bardzo atrakcyjna. Spotykał wiele kobiet, ale żadna nie okazała się tak urocza i szalona jak ona. Drugą cechę wywnioskował, zauważając jej obuwie, które mocno przyciągały uwagę. 

Mężczyzna właśnie upatrzył sobie kolejną zdobycz, którą za wszelką cenę pragnął posiąść.

   — Nie wątpię, lecz proszę następnym razem lepiej pilnować swojego psa — odrzekła zdenerwowana. Chłopak budził w niej negatywne uczucia, które były spowodowane jego marnymi wysiłkami zdobycia u niej względów. Laura znała bardzo dużo takich mężczyzn, którzy poszukiwali dziewczyny na jedną noc, a ona za nic w świecie nie chciała zostać jedną z nich, bowiem ich towarzystwo nie zwiastowało niczego dobrego.

     — Jak ma pani na imię? — zapytał szarmancko.

     — Laura — odrzekła, chcąc odejść, ale kultura nie pozwalała jej na to, z grzeczności dodała — A pan?

     — Arthur — odpowiedział rozbrajająco.

Dziewczyna zaczęła się rozglądać po okolicy, szukając drogi powrotnej, lecz zapomniała skąd przyszła. Jeszcze parę minut temu, pamiętała całą drogę, ale przez to "spotkanie" zapomniała całą trasę...

Chłopak, widząc jej niezapoznanie w terenie, postanowił pomóc.

    — Widzę, że nie zna pani drogi powrotnej, więc może odprowadzę panią do głównego skrzyżowania?  Z tego miejsca powinna pani z łatwością trafić do punktu, z którego pani wyruszyła — rzekł z błyskiem w oku.

Nie mając innego wyjścia, zrezygnowana, zgodziła się.

***

Nie mógł uwierzyć, że jego zdobycz uciekła. Tak bardzo cieszył się z tego ślubu, a teraz został z niczym. Musiał ją znaleźć, zrobić cokolwiek, aby by ją odzyskać. Bardzo się zawiódł na Laurze, dzięki czemu postanowił być teraz bardziej oschły w stosunku do niej. Teraz wiedział, co oznaczają słowa jego ojca: "Małżeństwo to biznes, jeżeli znajdziesz jakąś ładną panienkę, nie bądź za miły, bo prędzej czy później wyślizgnie ci się z rąk... Musisz być silny i stanowczy, wtedy ci nie podskoczy, pamiętaj o tym".

   — Kochanie, znajdę cię, a wtedy pożałujesz, że uciekłaś — wrzasnął na cały dom, a jego głos odbijał się echem po korytarzach starego pałacu.

******

Rozdział mógł być o wiele lepszy i po raz kolejny z wielką przykrością stwierdzam, że mi się on nie podoba... Jednak mam dla Was pewną informację, która, jak mam nadzieję Was ucieszy :). Postanowiłam dodawać rozdziały co tydzień. Nie wiem, czy mi się to uda, być może po jakimś czasie zrezygnuje, ale mam nadzieję, że wytrwam, chociaż do maja lub sierpnia :)
Bardzo mi przykro, że ostatni rozdział skomentowało tylko czternaście osób. Obserwatorów jest naprawdę dużo, a komentarzy coraz mniej... Mogłabym prosić każdego czytającego o chociaż dwa, trzy zdania? Komentarze naprawdę motywują do dalszej pracy. Wam zajmuje to pięć minut, a dla mnie to naprawdę ważne. Bardzo Was o to proszę! :)

Rozdział sprawdziła Pama!