Rozdział V

„Bo tak naprawdę jedyna droga do tajemnicy prowadzi przez rozpacz”.

Wiesław Myśliwski

Szli obok siebie, lecz w znacznej odległości. Z daleka czuć było pomiędzy nimi napięcie. Podążali obok pięknych, intensywnie zielonych drzew oraz nieopodal rzeki, która ciągnęła się wzdłuż najbliższego parku.

                Blondynka z zachwytem podziwiała wszystkie uroki przyrody, a Arthur patrzył na to z chłodem. Dla niego nie było nic szczególnego w tym krajobrazie... Przyzwyczaił się już do tych widoków. Nie rozumiał dziewczyny, która patrzyła na przyrodę, jak na coś wspaniałego, wręcz magicznego. Chłopak nie miał się czym cieszyć. Za parę miesięcy będzie musiał spędzać prawie całe dnie z przyszłą małżonką... Nienawidził siebie, nienawidził całej swojej rodziny, za to, że każą go w taki sposób. Co noc zadawał sobie pytania: dlaczego nie może mieć normalnej, kochającej rodziny? Dlaczego wszystkie dziewczyny lecą na jego pieniądze? Nie potrafił sobie odpowiedzieć na te pytania. Dla niego los był okrutny. Nie miał pojęcia, co oznacza słowo „szczęśliwy”. Pluł sobie w brodę za tak mocne posłuszeństwo wobec ojca, jednak w głębi duszy wiedział, że musi tak być. Gdyby zdecydował się nie poślubić Beatrice i złamać wszystkie obowiązujące go zasady, wyrzuciliby go z domu. Był tego pewien, jak niczego innego na świecie. W najgorszym wypadku wydziedziczyliby go. Z czego by się wtedy utrzymywał? Tak okrutne myśli nachodziły go codziennie... Nie wiedział już co robić... Poślubić ją, czy też może nie? Często patrzył w gwiazdy z nadzieją, że znajdzie w nich odpowiedź lub też czekał na coś, co może nigdy nie nadejść...

                Laura w tym samym czasie rozmyślała nad swoją rodziną.  Bardzo często rozpamiętywała swojego ojca, z którym miała doskonały kontakt. Rozważała przyczynę jego śmierci, bowiem policja nie była wstanie wytłumaczyć licznych zadrapań oraz wielu innych, poważniejszych ran.  Od śmierci Ignacio minęło osiem lat, a władza już od dawna zaniechała śledztwa. Dziewczyna nie przyjęła tej wiadomości zbyt dobrze. W głębi duszy miała nadzieję, że odnajdą zabójcę, a nagły odwrót komendantów, tylko wzmocnił jej przypuszczenia. Laura była prawie pewna, że ktoś zabił jej ojca... To wszystko było bardzo podejrzane, a dziewczyna chciała za wszelką cenę odkryć, co się wtedy stało.

                Po kilku minutach dziewczyna zaczęła wpatrywać się w mężczyznę. Wreszcie miała okazję przyjrzeć mu się z bliska. Miał niebieski kolor oczu, w których można było utonąć, jasną karnację, roztrzepane i brązowe włosy. Zatrzymała się na ustach, które kolorem przypominały soczyste, czerwone jeżyny. Miał na sobie niebieską koszule i czarne dżinsy.

Jedno musiała przyznać, a mianowicie to, że był niesamowicie przystojny. Nie zdążyła mu się bardziej  przyjrzeć, ponieważ obrócił się w jej stronę. Zmieszana odwróciła wzrok. Była pewna, że zauważył jej spojrzenie, które od dłuższego czasu było w nim utkwione. Mężczyzna miał już coś powiedzieć, gdy rozległ się krzyk. Natychmiast pobiegli w tamtym kierunku.

                Na środku ulicy stała staruszka, krzycząca na uciekającego chłopaka. Oboje zauważyli w jego ręku torbę i od razu skojarzyli fakty. Arthur pobiegł za złodziejem, nie zważając na krzyki blondynki.

   — Co ty robisz?! Zostaw tę sprawę policji. — Arthur prychnął  w odpowiedzi, przyspieszając bieg, by, jak najszybciej złapać znikającego za rogiem złodzieja. Laura, nie wiedząc co robić, zaczęła uspokajać staruszkę, ale ta powiedziała:

  — Nie przejmuj się mną drogie dziecko. Biegnij za nim. On będzie potrzebował twojego wsparcia. — rzekła z lekkim uśmiechem. Ta wypowiedź skołowała trochę Laurę.

Mojego wsparcia? Przecież ja go nawet nie znam, nie budzi on we mnie pozytywnych odczuć, abym zachowywała się wobec niego cieplej... O co tu chodzi? — pomyślała.

                Z lekką obawą pobiegła za nim. Zatrzymała się w połowie drogi. Nie było śladu po mężczyznach... Z rosnącym niepokojem zaczęła się rozglądać. Droga zaczęła się rozchodzić, więc musiała wybrać... Zdecydowała się biegnąć na lewo, jednak po paru sekundach usłyszała jakiś szmer z przeciwnej strony. Szybko zawróciła, kierując się w tamto miejsce.

                Po dłuższej chwili była już w okolicy dziwnego dźwięku. Zaraz zlokalizowała odgłos. Zrezygnowana ujrzała kota, siedzącego na koszu. Widocznie to on spowodował ten hałas. Miała już wybrać inny kierunek, gdy ktoś zaszedł ją od tyłu, obejmując w tali. Laura podskoczyła ze strachu. Nie mogła się odwrócić, ponieważ ktoś to jej uniemożliwiał. Wpadła w histerie. Kopała, wierzgała, ale to nie przyniosło wymaganego skutku. Zaczęła krzyczeć, ale  postać zaraz zamknęła jej usta.

   — Czemu się drzesz? To tylko ja — szepnął zirytowany Arthur.

Blondynka odetchnęła z ulgą. Chłopak rozluźnił uścisk, dzięki czemu od razu wyplątała się z jego objęć. Wściekła popatrzyła na niego, krzycząc:

   — Co ty sobie wyobrażasz?! Chcesz, żebym dostała zawału? — zapytała, a jej oczy zabłysły gniewem.

Brunet prychnął, nic sobie z tego nie robiąc. Chcąc przerwać wrzaski dziewczyny, pomachał jej przed oczyma torebką. Laura wzięła od niego ową rzeczy, pytając, jak ją odzyskał.

   — Dziwny typ... Biegłem za nim, ale w pewnym momencie, gdy już miałem go zatrzymać, rzucił torebkę w tył. Okazał się zwykłym tchórzem — prychnął.

Dziewczyna przewróciła oczami, po czym wyszła z uliczki, aby oddać własność staruszce. Stała w tym samym miejscu, w którym ją zostawiła, a wraz  z nią jej ukochana Daisy, która ku zdziwieniu Laury nie ruszyła z pomocą. Wręczyła starszej pani torebkę, chcąc odejść, ale zatrzymała ją, mówiąc:

   — Dziękuje wam moje drogie dzieci. Nie wiem, co zrobiłabym, gdyby was tu nie było. Macie dobre serca. Chłopcze — zwróciła się do Arthura. — Nie pozwól jej odejść — szepnęła z błyskiem w oku, po czym odeszła.

Powiedziała to tak cicho, że dwójka nie była w stanie usłyszeć jej ostatnich słów. Mężczyzna nie zdołał jej zatrzymać, aby się dowiedzieć, co takiego chciała mu przekazać.

Dziewczyna stała lekko zdezorientowana. Ta staruszka wydawała jej się bardzo dziwna, z resztą nie tylko jej...

                Laura podeszła do chłopaka, mówiąc, że dalszą drogę przejdzie sama, gdyż już rozpoznaje teren. Arthur był trochę zawiedziony. Chciał zobaczysz gdzie mieszka. Był pewien, że jest z arystokratycznej rodziny, widział to w jej gestach, sposobie mówienia, ale nie chciał narzucać jej swojej obecności, z resztą co powiedzieliby jego rodzice? Z pewnością nakazaliby mu zerwać kontakt, z powodu zbliżających się zaręczyn. Nie chciał, aby się dowiedzieli. Dziewczyna była zbyt pewna siebie, grała niedostępną, była dla niego wyzwaniem, które chciał podjąć. Pragnął się z nią kochać, aby potem dyskretnie wyjść z jej sypialni z triumfem w oczach. To był jego plan, jednak nie cały...

Blondynka zmierzała do swojego domu wraz z Daisy przy boku. Bose stopy bolały ją niemiłosiernie. Była pewna, że je sobie zdarła i następnego dnia nie będzie mogła chodzić, ale to ją zupełnie nie obchodziło. Zastanawiała się nad dziwnym zachowaniem chłopaka. Dlaczego ją objął w talii? Dlaczego musi być takim aroganckim bucem? Wydawało jej się, że jest on arystokratą, ale natychmiast odepchnęła tę myśl. Przecież w Polsce ich nie ma, choć niektórzy się tutaj przeprowadzili z wielu powodów... Nie lubiła go. Wydawał jej się cyniczny, lecz przez chwilę pomyślała, że może być fajnym facetem, ale to było wtedy, gdy pobiegł za tym złodziejem... Do tego czasu zdołała zmienić zdanie...

                Weszła do domu. Połamane buty położyła obok szafki, po czym szybko pobiegła do swojego pokoju tak, aby babcia nie zauważyła jej przybycia. Wzięła czysty ręcznik, piżamę i weszła pod prysznic. Kąpiel ją uspokajała. Zawsze, gdy za dużo myśli kotłowało jej się w głowie, brała kąpiel, aby się odprężyć i uciszyć nieco oszalałe myśli.

                Po kilkunastu minutach wyszła z łazienki w za dużej, czerwonej koszulce oraz w czarnych spodenkach. Położyła się do łóżka z zamiarem zaśnięcia, ale złe myśli jeszcze długo ją dręczyły. Słyszała babcię, jak wchodzi do jej pokoju. Laura udawała, że śni, ponieważ bała się rozmowy, którą będzie musiała z nią wkrótce przeprowadzić. Chciała dowiedzieć się wszystkich potrzebnych informacji o swojej rodzinie...

Wreszcie po pewnym czasie zmorzył ją długo oczekiwany sen.

******

Rozdział znów mi się nie podoba, ale myślę że już się przyzwyczailiście do mojego marudzenia :D.

Chciałam bardzo podziękować Anonimkowi, który poświęcił swoje dwie minuty i skomentował poprzedni rozdział :).
Kochani, wiem że ostatnio bardzo zalegam z komentowaniem. Wybaczcie, ale teraz mimo że mam ferie, to nie mam czasu. Jestem ostatnio strasznie zabiegana. Komentarz się pojawi, ale musicie na niego trochę poczekać.

Zapraszam na ZWIASTUNOWNIE, gdzie moja przyjaciółka Chérie robi znakomite zwiastuny ;).

Rozdział sprawdziła Pama, za co jej serdecznie dziękuję!