Rozdział VI

"Kiedy prawda jest ohydna, ludzie starają się ją ukryć, ponieważ wiedzą, że odkryta, narobi szkód. Więc ukrywają ją pomiędzy grubymi ścianami… albo za zamkniętymi drzwiami… albo niejasno wykręcają się sprytem… ale prawda, nieważne jak gorzka, zawsze wychodzi na jaw… i ktoś, na kim nam zależy, zawsze na tym cierpi… i ktoś inny upaja się jego bólem, a to właśnie prawda, najgorsza ze wszystkich prawda."

Mary Alice Joung

Daisy weszła do łóżka, tym samym budząc dziewczynę ze snu. Zaspana Laura pogłaskała suczkę, po czym udała się do łazienki.

Ubrała czarne spodenki i beżową bluzkę na ramiączkach, którą włożyła pod spód, tworząc bombkę. Zrobiła sobie delikatny makijaż, a włosy rozpuściła. Całość prezentowała się rewelacyjnie. Uśmiechnęła się do swojego odbicia w lustrze, dodając sobie otuchy, na czekającą ją rozmowę.

                Wraz z Daisy zeszła na dół, czując zapach świeżej jajecznicy. Zauważyła Delię, która krzątała się po kuchni w poszukiwaniu talerzy. Zasiadła przy stole w oczekiwaniu na ciepły posiłek.

   — Babciu, pomóc ci w czymś? — zapytała, wstając.

   — Nie dziękuje, poradzę sobie. Usiądź przy stole, zaraz podam śniadanie — odrzekła z lekkim uśmiechem, sypiąc do miski karmę dla suczki.

Blondynka odwzajemniła gest i wróciła na swoje miejsce. Po dłuższej chwili Delia postawiła przed nią danie, które wyglądało bardzo zachęcająco. Gorąca jajecznica nałożona na talerzu wraz ze świeżo pokrojonymi suszonymi pomidorami, mozzarellą i bazylią przedstawiała się bardzo smakowicie. Dziewczyna natychmiast zaczęła zajadać się ową potrawą. Pomiędzy konsumowaniem jajecznicy  zastanawiała się, jak zacząć rozmowę, aby babcia jej nie zbyła. Nie była pewna, czy ta konwersacja przyniesie jej jakieś nowe wiadomości.

                Staruszka kochała ojca dziewczyny, ale nie potrafiła pogodzić się z jego śmiercią, tak samo, jak wnuczka, która była z nim bardzo związana. Delia przypominała sobie każdą chwilę, którą Laura spędziła z ojcem, gdy jeszcze mieszkała w Polsce. Bardzo ubolewała nad tym, że jej matka się wyprowadziła z tego pięknego miejsca, wraz z blondynką. Miley nienawidziła jej od początku i babcia niebieskookiej nie była dłużna temu uczuciu. Zawsze jej nie lubiła, jednak, gdy zamieszkała na stałe w Londynie, zabierając ze sobą swą córkę i męża, Delia ją znienawidziła, ponieważ dzięki temu odcięła jej kontakt z wnuczką i synem. Niestety Ignacio był zakochany w tej kobiecie na zabój. Nie chciała opowiadać o swoim synu, dlatego że przywołałoby to wiele wspomnień, w których żałowała, że nie zdołała go zatrzymać...

Osiem lat wcześniej zmarł z niewyjaśnionych przyczyn... Nigdy nie dowiedziała się, z jakiego powodu zginął. Jego żona przejęła bank, który przepisał jej w spadku... Szybko się po nim pocieszyła, znajdując kolejnego mężczyznę, który zajął się interesem Ignacio. Wiedziała też, że Laurze pozostawił w spadku coś szczególnego, lecz jej matka szybko zabrała  wielką paczkę, w której mieściła się tak ważna rzecz dla jej ojca. Dziewczyna nigdy nie dowiedziała się, co było w środku... Delia sama nie była pewna, co się w niej znajdowało.

Miley była nieprzystępna, nadal taka jest, jednak Delię denerwowało to, że zabrała jej wszystko... Syna i wnuczkę, których bardzo kochała, a najgorsze było to, że kobieta ukradła Laurze to, co zostawił jej w spadku ojciec... Blondynka nawet nie wie, że Ignacio jej coś przepisał, ponieważ z pewnością matka zapłaciła za dyskrecję, lecz ona wiedziała, że takie coś miało miejsce i kiedyś odważy się jej to powiedzieć, ale jeszcze nie teraz... Jeszcze Laura nie jest na to gotowa.

   — Nie wracajmy do tego tematu...

  — Babciu, tak nie może być! Dlaczego ty mnie odcinasz od tych informacji? Co jest w nich takiego ważnego, że nie chcesz mi powiedzieć? Mam prawo wiedzieć, co się wtedy stało, dlaczego mama się wyprowadziła, zabierając mnie i tatę ze sobą? Co ją do tego zmusiło? Proszę, powiedz mi, bo jeżeli ty mi tego nie powiesz, to już nigdy nie zdobędę tych informacji... Dlaczego nienawidzimy się z Washingtonami?

   — Jak już zdążyłaś się dowiedzieć, twoja matka zdecydowała się na przeprowadzkę... Nie lubiła mnie, wprost nienawidziła i nie chciała, abyś miała ze mną kontakt. Nie wiem, jak namówiła ojca na wyprowadzkę, przecież na początku nie chciał o tym słyszeć, jednak podjął decyzję... Kiedyś opowiadałam ci, że mieszkaliśmy w Hiszpanii. Cała nasza rodzina zamieszkiwała w pałacu, który teraz jest opustoszały. Chciałam odmiany i przyjechałam do Polski, wraz z twoim dziadkiem. Znużył nas śliczny, rodzinny zamek, w którym czuliśmy się obco. Był cudowny i ogromny, ale nie mogłam tam dłużej zostać — ciągnęła. — Jak najszybciej wyjechaliśmy. Bardzo miło wspominam ten czas... W tym dniu także dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Byliśmy bardzo szczęśliwi... Potem... Nie, nie mogę ci nic więcej powiedzieć, już i tak się wygadałam, a miałam ci nic nie mówić. Nie jesteś gotowa na dalszą część — powiedziała, specjalnie pomijając temat Washingtonów.

   — Jestem gotowa. Proszę, powiedz mi — poprosiła.

   — Nie, jeszcze nie czas...

Zawiedziona przełknęła ostatni kęs, po czym udała się do swojego pokoju.  Wątpiła w to, że kiedyś babcia powie jej, o co chodzi z tym wszystkim. Zastanawiała się, dlaczego każdy ma przed nią jakieś tajemnice... Delia zaczęła coś istotnego zatajać przed dziewczyną, a ona nie była zadowolona z tego powodu. Miała nadzieję, że dzisiaj dokona przełomu. Myślała, że dowie się wszystkiego o swojej rodzinie, w końcu do niej należała... Całe starania poszły na marne... Przecież była gotowa, więc nie rozumiała, dlaczego babcia zdecydowała się nic więcej jej nie mówić. Niczego konkretnego się nie dowiedziała. Ta opowieść, zamiast ująć wszystkie zgromadzone pytania, jeszcze je dodała.

                Ze smutną miną wyjęła czerwony płaszcz, cienki, czarny szalik oraz białe adidasy. Pragnęła pobyć trochę sama, a nie chciała znów powtórzyć historii z poprzedniego dnia, zakładając szpilki. Zastanawiała sie nad tym, czy ma wziąć ze sobą Daisy, ale postanowiła, że lepiej będzie, gdy pójdzie sama, wtedy będzie miała więcej czasu na przemyślenia.

******

Zadowolony z siebie Arthur otworzył z wielkim rozmachem drzwi. Wszedł do swojego tymczasowego domu, ciesząc się, jak głupi do sera. Sam nie wiedział z czego... Przecież sprzeczał się tylko z kobietą, a to u niego była nie codzienna rzecz... Zawsze, gdy znajdował się w pobliżu jakiejś nieznajomej, ta natychmiast lgnęła do niego, jak rzep do psiego ogona.  Laura wydawała się dla niego dobrą partią, była inna... Był prawie pewny, że dziewczyna jest z arystokratycznej rodziny i postawił sobie warunek, a mianowicie taki, że jeśli ją spotka, dołoży wszelkich starań, aby zakochała się w nim na zabój. Kochał patrzeć, jak kobiety cierpią z miłości tak, jak niegdyś on... Nie chciał przypominać sobie dziewczyny, do której czuł coś więcej, niż tylko przyjaźń. Te wspomnienia ciągnęły się za nim jak bumerang. Może źle postąpił skrywając to? Ta tajemnica na zawsze miała pozostać z nim i nie mógł nikomu zdradzić, co się wtedy wydarzyło... Obiecał to sobie w dniu, w którym to się stało. Rozmyślenia przerwała mu Beatrice, która objęła go, namiętnie całując w usta. Odepchnął ją z obrzydzeniem. Nienawidził jej zachowania. Dla niego była zwykłym plastikiem. Takich kobiet, jak ona było na pęczki. Nie chciał się oświadczać, ale musiał i to w najbliższym miesiącu, potem wraz z Beatrice wyjadą do Anglii, gdzie znów będzie pod presją ojca, który nakazał mu poprosić ją o rękę, właśnie w Polsce. Dla niego nie było już ratunku. Dotąd miał jeszcze nadzieję, ale już zaczynał wątpić w to, że kiedyś uda mu się żyć tak, jak chce. Pragnął zaznać wolności. Gdy tylko wróci do domu, znów będzie musiał przyzwyczaić się do swojego wcześniejszego życia. Nic już nie będzie takie samo i on o tym wiedział... Jeden wybryk, a pożałuje — takie było jego życie.

******

Znów mogę pomylić czasy, co parę miesięcy temu zdarzało mi się dość często. Rozdział, jak zwykle mi się nie podoba. Wydaje mi się jakiś poplątany. Zresztą sama nie wiem... Sami oceńcie :D

Wiem, że mam u Was ogromne zaległości, ale w chwili obecnej mam niesamowity tajfun. Nie wiem kiedy skomentuje. Postaram się to zrobić jak najszybciej!

Rozdział sprawdziła Pama, za co jej serdecznie dziękuję!