Rozdział VII

"Życie bez przyjaciół to jak ogród bez kwiatów."

( Autor nieznany )

Ze zwieszoną głową szła tą samą drogą, co wczorajszego dnia. Nie wiedziała już, co ma myśleć o tym wszystkim. Babcia nie powiedziała jej o rodzinnych tajemnicach. Ciągle zastanawiała się dlaczego... Przecież to także jej rodzina. Zastanawiała się, czemu nie może zaufać swojej jedynej wnuczce. Dręczył ją też fakt śmierci Ignacia. Policja nic nie znalazła, ale ona była pewna, że nic w tę noc nie zdarzyło się przypadkiem. Mimo że minęło osiem lat od jego śmierci, to uczucie zagubienia, smutku pozostawało z nią do tej pory. Kochała swojego ojca, który prawie cały swój czas poświęcał swej najdroższej córce, a gdy go zabrakło, Laura nie potrafiła odnaleźć się w tym wszystkim. Natomiast Miley była wredna i obojętna, nie przejmowała się córką. Myślała tylko o bogatych mężczyznach, za których może wyjść za mąż. Matka dziewczyny nie rozumiała potrzeb, jak i jej wielkiej straty. Po paru minutach jej myśli zboczyły ku chłopcu, którego poznała poprzedniego dnia. Był wtedy bardzo irytujący i nie chciałaby natknąć się na niego ponownie. Denerwowało ją już samo wspomnienie tego "miłego" spotkania. Pomógł jej i to dzięki Arthurowi się nie zgubiła, ale niechęć do niego coraz bardziej wzrastała, mimo że spotkali się tylko jeden raz. Odtwarzała sobie wczorajszą rozmowę i doszła do wniosku, że mężczyzna cały czas był zamyślony i prawie nic się nie odzywał, ale, gdy już to nastąpiło, to zachowywał się niestosownie. Laura czuła się zirytowana jego postępowaniem. Wkrótce obiecała sobie nie oceniać "książki po okładce".

Z lekkim westchnięciem zawróciła... Znów znalazła się w tej samej sytuacji, ponieważ nie wiedziała, gdzie dokładnie się znajduje.

Tylko nie to — pomyślała, blednąc.

                Szła już dobre pół godziny i nadal nie mogła odnaleźć drogi powrotnej. Coraz bardziej się denerwowała, a jej krok stał się przez to szybszy. Wybierała już tak wiele dróg, ale one dzieliły się na boczne uliczki, do których obawiała się wejść, mimo że był to dzień. Nie wiedziała, czy nie przemierzyła żadnej z tych dróg wcześniej i to było najgorsze. Wszystkie wyglądały prawie tak samo. Była tak zamyślona, że nie patrzyła gdzie idzie, więc nie zapamiętała nawet najmniejszego szczegółu. Próbowała się uspokoić, lecz to przyniosło jeszcze gorszy rezultat. Zaczęła histeryzować, a w jej położeniu nie było to najlepszym wyjściem. Powinna trzeźwo myśleć, ale stres robił swoje. Zamiast ochłonąć, zastanowić się i zapytać przechodniów, ona nie była w stanie o tym nawet pomyśleć. Bała się, że nie znajdzie drogi powrotnej, do czasu aż się ściemni.

Od dziecka nienawidziła ciemności, zawsze na noc musiała mieć w pokoju włączoną, chociażby małą lampkę. Wszystko przez jeden mały wypadek, o którym nie chciała pamiętać, jednak nie potrafiła wymazać go z pamięci. Zdesperowana usiadła na najbliższej ławce i zaczęła myśleć.

                Nie wiedziała ile, tak siedziała. Po dość długim czasie doszła do wniosku, że nie może się denerwować. Wierzyła, że uda jej się odnaleźć właściwą drogę. Z wielkim uśmiechem wyruszyła w dalszą trasę, odtrącając złe myśli. W tej chwili miała tylko pozytywne nastawienie do sprawy. Przeżyła gorsze momenty i większość z nich na zawsze utkwiły w jej pamięci... Skręciła w prawo. Dziewczyna idąca z przeciwnej strony, nie zauważyła Laury i wpadła na nią, rozsypując wszystkie czasopisma, które trzymała w swoich dłoniach. Nieznajoma westchnęła głośno, a blondynka lekko oszołomiona nagłym zderzeniem, wpatrywała się w kobietę, pośpiesznie zbierającej gazety. Niebieskooka szybko się opamiętała. Podeszła do czarnowłosej dziewczyny, aby pomóc  podnieść jej porozrzucane magazyny.

   — Przepraszam — wyszeptała Laura, podając nieznajomej czasopisma.

   — Nic się nie stało. To moja wina, powinnam była nie zabierać tylu magazynów... - rzekła, uśmiechając się szczerze. Po chwili dodała:
   — Jestem Cassandra, ale mów mi Cass. — Przedstawiła się, poszerzając swój uśmiech.

   — Laura — odpowiedziała przyjaźnie.

   - Jesteś z okolicy? Na pewno nie "gdzieś stąd". Przechodzę tutaj prawie codziennie, a nigdy cię tu nie widziałam... Wybacz... Pewnie uważasz, że jestem wścibska...

   — Nie, nie. Ciekawość to rzecz naturalna — zawahała się — Mieszkam tutaj... Na ulicy Nadmorskiej. Niedawno się przeprowadziłam — powiedziała już pewniej.

   — Pewnie się zgubiłaś... Te uliczki są okropne, też tak miałam na początku. Dwa lata temu wyprowadziłam się z rodzinnego domu i zamieszkałam tutaj. Tak się składa, że także zamieszkuje na tej ulicy, może chciałabyś pójść ze mną? Akurat idę już do domu.

   —  Nie chcę się narzucać...

   — Nie narzucasz się i tak idę w tę samą stronę, to czemu nie, przynajmniej lepiej się poznamy. Nie mam tutaj nikogo takiego, z kim mogłabym porozmawiać... — Smutna, spojrzała na ludzi, krzyczących na swoje pociechy, które biegały po chodniku, przepychając przechodniów.

   — Jeśli tak to spostrzegasz, to z wielką chęcią z tobą pójdę. Opowiedz mi coś o sobie. - Laura zauważyła, że Cass jest bardzo optymistycznie nastawiona do życia, jak i ludzi. Bardzo cieszyła się, że ją spotkała. Wybawiła ją z opresji i jeszcze zdobyła nową znajomość. Była pewna, że się dogadają, a może nawet zaprzyjaźnią?

   — Niedawno otworzyłam swoje własne studio kosmetyczne. Marzyłam o nim, odkąd skończyłam dziewięć lat. Gdy tylko skończyłam studia, chciałam już zacząć pracę, w końcu miałam odpowiednie doświadczenie... Trzeba było zbudować tylko studio, ale niestety moi rodzice nie byli do tego tak dobrze nastawieni, jak ja. — Uśmiechnęła się krzywo. — Przez cały czas, gdy tylko wspomniałam o moim zakładzie, kręcili głową, przekonując mnie do swoich racji. Nie dałam się zmanipulować... Dlatego tutaj jestem. Co ci jeszcze mogę o sobie powiedzieć... — Zastanawiała się, lecz Laurze nie umknęła szybka zmiana tematu. Czemu nie chciała jej nic powiedzieć o swojej rodzinie? Dziewczyna podejrzewała, że ona także musiała mieć trudne dzieciństwo i pewnie nie chciała rozgrzebywać przeszłości. Rozumiała ją. Laura także nie pozwoliłaby sobie na wyznanie prawdy... Żyła w strachu. Codziennie bała się, że zza rogu wyskoczy jej matka wraz z ojczymem, a na czele Lucas, z którym była zaręczona... Tymczasem Cass ciągnęła dalej. - Mam dwadzieścia sześć lat. Mieszkam w małym domku. Nie wiem, co mogłabym ci jeszcze powiedzieć... Jeśli będziesz chciała wiedzieć coś więcej, to pytaj, a teraz ty mi coś opowiedz o sobie.

   — Wczoraj przyjechałam do babci, przeprowadziłam się do niej i wygląda na to, że zostanę na zawsze. Muszę jej pomóc... Nie widziałam się z nią od prawie piętnastu lat, to dość długo i chcę to nadrobić... — Cassandra już chciała jej przerwać, aby zapytać, dlaczego tak nagle przyjechała do babci, skoro nie widziały się tak długo, ale w porę "ugryzła się w język". — Wzięłam ze sobą suczkę, która wabi się Dafne. Mam dwadzieścia cztery lata. Właśnie przedwczoraj skończyłam studia weterynaryjne i zamierzam poszukać sobie jakiejś pracy... Może sama założę klinikę? Chcę wszystko zrobić po swojemu.

   — Tak, ale do tego potrzebne są pieniądze... Dużo pieniędzy — wtrąciła.

   — Tym się nie martw. Odpowiednio się zaopatrzyłam na tę wyprowadzkę. — Uśmiechnęła się.

Resztę drogi nic już nie mówiły, chociaż obie miały mnóstwo pytań.

******

WAŻNE!

Rozdział jest niesprawdzony, tylko dlatego że za późno wysłałam go do bety! Bardzo przepraszam!

Nie wiem też kiedy uda mi się skomentować Wasze rozdziały. Z przykrością stwierdzam, że może mi się to udać dopiero po egzaminach, choć postaram się raz na jakiś czas zaglądać i należycie skomentować. Naprawdę przepraszam! Mam co tydzień prawie ze wszystkich przedmiotów kartkówki i nie wiem, czy dam radę się wyrobić. Nie mam nawet dla siebie czasu, a co dopiero mówić o czytaniu blogów... Mam nadzieję, że mimo wszystko skomentujecie rozdział i poczekacie trochę aż to wszystko się uspokoi. W wolnym czasie na pewno do wszystkich nie zajrzę, więc uzbrójcie się w cierpliwość! Jeszcze raz bardzo przepraszam!

EDIT
Rozdział sprawdzony przez Pamę.