Rozdział VIII

"Kto nie ma odwagi do marzeń, nie będzie miał siły do walki."

André Malraux

                              Zatrzymały się przy małym, drewnianym domku. Laura domyśliła się, że tutaj musi mieszkać Cassandra. W myślach przyznała, że jeszcze nigdy nie spotkała tak tajemniczego i pięknego miejsca. Wszędzie można było uchwycić magię... 

Mały balkon wychodził na duży, kolorowy ogród. Gdzie tylko spojrzeć znajdowały się śliczne, różnobarwne kwiaty. Ogród przypominał jedyną w swoim rodzaju kolorową tęcze. Ptaki, które wylatywały ze swych gniazd, dodawały temu miejscu uroku. Wokół słychać było muzykę, znaną tylko podniebnym stworzeniom. Laura słuchała tego dźwięku, urzeczona. Wydawało jej się, że czas stanął w miejscu... Wszystko było dla niej nierealne, chociaż to tylko zwyczajna działka...  Widać było w nim "kobiecą rękę". Cass zrobiła kawał roboty. Brakło jej słów, aby wyrazić piękno ogrodu.                                               

                Pośrodku ogrodu znajdowała się wąska dróżka, która prowadziła do schodów. Zainteresowana dziewczyna bardzo chciała zobaczyć to miejsce, ale mogła tylko czekać, aż Cass sama ją tam zaprosi...        
                             Z lekkim trudem oderwała wzrok od przepięknego widoku, po czym zwróciła się do Cassandry, która przypatrywała jej się z uśmiechem.

   — To miejsce jest piękne. Nie wierzę, że zrobiłaś z niego coś tak magicznego...

   — To nie ja zrobiłam, a przyroda, ja tylko trochę jej pomogłam. Dasz się zaprosić na kolację? — Zmieniła temat.

   — Niestety nie mogę zostać, babcia się będzie martwić — powiedziała ze smutkiem. — Może innym razem.

Rozczarowana Cassandra pokiwała głową ze zrozumieniem i pożegnała się z dziewczyną. Laura już poznawała to miejsce, więc poszła do domu, cicho sobie podśpiewując.

                Weszła do budynku. Powiesiła czerwony płaszcz na wieszaku, po czym weszła do kuchni, wstawiając wodę. Dziewczyna wyjęła wszystkie potrzebne przedmioty i składniki, zabierając się do przygotowania obiadu. Na początku Laura musiała oddzielić białka od żółtek, ubijając białka ze szczyptą soli. Następnie dodała żółtka i cukier. Kolejny raz zmiksowała powstałą maź, nie zdążyła nawet dosypać mąki, gdy zagwizdał gwizdek w czajniku. Szybkim ruchem wyłączyła gaz, po czym znów zabrała się do roboty. Wsypała mąkę oraz nalała mleka do miski. Wszystko zaczęła delikatnie mieszać. Na rozgrzaną wcześniej patelnię wlała ciasto. Podsmażyła, a następnie złożyła omleta wpół. Po trzech minutach odwróciła go na druga stronę. Na sam koniec podała wypiek na talerz, dodając syrop klonowy i wiśnie z piwnicy babci. Całe danie świetnie się prezentowało. Następnie zrobiła jeszcze kilka omletów, po czym zalała do kubka cytrynową herbatę. Delikatny zapach jedzenia przyprowadził Delię do kuchni. Uśmiechnęła się do swojej wnuczki, zasiadając do stołu. Laura odwzajemniła gest, zajmując miejsce naprzeciwko babci.

                Jadły w milczeniu, jednak po pewnym czasie Delia odezwała się:

  —  Dlaczego włożyłaś do szafki połamane szpilki? — zapytała z dezaprobatą.

 — Przepraszam babciu, zupełnie o nich zapomniałam — powiedziała szczerze. — Zaraz je wyrzucę, ponieważ pewnie do niczego już się nie nadadzą.

Babcia pokiwała głową, po czym odeszła od stołu, aby pozmywać naczynia. Laura sama chciała to zrobić, lecz Delia powstrzymała ją gestem dłoni, nakazując jej odpocząć, po tak męczącym dniu. Niebieskooka przystanęła na tę propozycję, udając się do swojego pokoju, wcześniej wyrzucając szpilki do kosza. Żal jej było się ich pozbyć, jednak była do tego zmuszona. Dopiero gdy weszła do pokoju, zdała sobie sprawę, jaki jest piękny. Wcześniej tego nie zauważyła z powodu przemęczenia spowodowanego długą podróżą.

Łoże Laury było zasłane pościelą w kolorze ecru, podobnie, jak prześcieradło, które miało bardziej delikatny odcień.  Powyżej dwuosobowego łóżka, na ścianie znajdowały się pomalowane na brązowo japońskie kwiaty. Można by powiedzieć, że dodawały temu pokoju łagodności i spokoju. Natomiast po bokach miejsca do spania stały małe szafki nocne, na których postawiono małe, beżowe lampki. Po prawej stronie łóżka wstawiono okno. Parapet stanowił wygodną sofę... Po jej bokach położono poduszki o barwie ciemnego brązu. Szeroki parapet zasłany był białą narzutą w drobne kwiaty. Spokojnie zmieściłyby się na nim dwie osoby. Naprzeciwko miejsca do spania stała szafa. Po lewej stronie garderoby znajdował się piękny wzór. Znów okazał się nim japoński kwiat. Kilka centymetrów dalej stała toaletka zawalona różnymi perfumami Laury i nie tylko. Spośród nich można było ujrzeć wiele innych kosmetyków między innymi balsamy do ciała, cienie do powiek, tusz do rzęs, jednak dziewczyna najbardziej lubiła perfumy.

Na środku pokoju stał mały stolik z beżowymi pufami. Pod spodem leżał puszysty, biały dywan. Jasne barwy rozświetlały pokój, w którym wszystkie meble były w kolorze ciemnego brązu. Blondynka kochała brąz, beż, dlatego ten efekt zrobił na niej wrażenie.

                Jako dziecko Laura marzyła o takim właśnie pokoju. Choć jej rodzice byli bogaci, nigdy nie mówiła im o swoich marzeniach, potrzebach. Tylko tata Rodriguez potrafił zrozumieć wszystko, co mu opowiadała, o czym marzyła, jakie miała plany na przyszłość. Chciał zapewnić jej wszystko, czego pragnęła, jednak nie udało mu się to. Zginął z niewiadomych przyczyn, a blondynka równie mocno tęskni za nim, jak w pierwszej minucie, w której dowiedziała się o jego śmierci. W dzieciństwie poprzysięgła sobie, że, nawet, jeśliby się paliło i waliło, ucieknie z domu, który przysporzył jej tyle cierpień. Matka nigdy jej nie chciała posłuchać, nigdy jej nie pytała o zdanie. Musiała się zgodzić na wyjście za Lucasa, choć tego nie chciała. Miley mówiła jej, że zaaranżowali to małżeństwo wtedy, kiedy była jeszcze małym dzieckiem. Zawarli umowę z jego rodziną, ponieważ wiedzieli, że będzie on wpływowym i bogatym mężczyznom, jak jego ojciec. Laura nie chciała się na to zgodzić, ale to był jej obowiązek. W końcu nie wytrzymała presji i uciekła. Cieszyła się z tego, lecz domyślała się, że rodzina zacznie ją szukać i to tylko kwestia czasu, zanim ją znajdą.

                Przebrała się w piżamę, po czym położyła się do łóżka. Daisy, która zauważyła swoją właścicielkę, wskoczyła na materac, układając się wygodnie. Po kilku minutach blondynka zasnęła spokojnym snem.

***

   Starszy mężczyzna chodził dookoła pokoju, obmyślając plan. Coraz bardziej zdenerwowanym krokiem przemierzał pomieszczenie. Jeszcze nigdy nie był tak wyprowadzony z równowagi, jak dzisiaj. Wszystko zaczęło się walić. Rodzice Lucasa zadzwonili, dopytując się o Laurę. Niestety dowiedzieli się o jej ucieczce i nie byli tym zachwyceni, jednak Lucas zaangażował się w sprawę i rozpoczął poszukiwania. Ojciec blondynki był pewien, że już nic nie ochroni "córki" przed zamążpójściem.  Udobruchał rodziców Lucasa, tym, że jeśli "jego" córka wróci, to na następny dzień stanie na ślubnym kobiercu i podpisze intercyzę. Nie będzie mogła się wywinąć, a Patrick był tym nieporuszony. Nie przejmował się losem Laury. Była tylko pionkiem w jego grze, którym trzeba było umiejętnie pokierować. 

Rozmyślania przerwał mu telefon.

   — Nic nie znalazłem, jednak nadal będę szukać. Może wezwać detektywa? — zapytał głos po drugiej stronie.

   — Lucasie nie jesteśmy aż tak zdesperowani. Na razie poszukajmy na własną rękę. Poszukiwania trwają niespełna jeden dzień, a ty już się poddajesz? Nie poznaję cię. Weź się w garść, chyba się nie zakochałeś? — zironizował.

   — Nie — odpowiedział szybko. — Znajdę ją, a wtedy pożałuje, że nawet pomyślała o ucieczce, obiecuję ci to.

   — I tak ma być — szepnął w odpowiedzi, rozłączając się.

   — Nie myśl, że cię nie znajdę. Prędzej, czy później, pożałujesz tego, co zrobiłaś. Wyeliminuję cię — krzyknął.

******

Rozdział mi się kompletnie nie podoba, a nie mam czasu, aby go poprawić. 

Przepraszam za wszystkie błędy, ale znów za późno ten rozdział wysłałam becie.

EDIT
Rozdział sprawdzony przez Pamę.