Rozdział IX

"Aby znaleźć miłość, nie pukaj do każdych drzwi. Gdy przyjdzie twoja godzina, sama wejdzie do twego domu, w twe życie, do twego serca."

Bob Dylan

Obudził go głośny trzask. Zaspany, ale też zdezorientowany podźwignął się, próbując wykryć źródło dźwięku. Po chwili jednak zrezygnował, odwracając się na drugi bok. Nie dane było mu porządnie się wyspać, ponieważ znów rozległ się po domu charakterystyczny, ale jednak niewiadomy odgłos tłuczonego szkła. Zirytowany do granic możliwości Arthur, wstał z łóżka. Energicznym krokiem ruszył w stronę dobiegającego głosu. Stanął we framugach drzwi, wpatrując się w Beatrice, która zbierała roztrzaskany komplet talerzy. Po podłodze również walały się pokrojone owoce, warzywa, a nawet znalazło się na niej masło, chleb, sól, pieprz, które w obecnym stanie nie nadawały się do jedzenia. Brunet patrzył zszokowany na brud, a blondynka nie zdążyła zauważyć chłopaka, zbyt zajęta zbieraniem potłuczonego szkła. Spokojnie przekroczył cały bałagan, zatrzymując się przy dziewczynie. Beatrice natychmiast zaczęła przepraszać swoim piskliwym głosem, co jeszcze bardziej zdenerwowało bruneta. Z wielką chęcią chciał wyjść z tego domu, daleko od tej wariatki, jednak w myślach stanął mu obraz ojca. Przez jedną krótką chwilę wahał się, ale musiał odetchnąć świeżym powietrzem. Westchnął lekko i wszedł do sypialni, wcześniej nie zaszczycając spojrzeniem Beatrice, która była już blisko płaczu. Włożył na siebie błękitną koszulę, ciemnogranatowe dżinsy oraz czarne adidasy. Nie uczesawszy się, wyszedł wprost na zalaną słońcem ulicę.

***

Leżała na łóżku po raz kolejny myśląc o swojej przyszłości. Marzyła o własnym ośrodku weterynaryjnym, ale bała się, że cały misternie ułożony plan runie, jak zamek z klocków, które budowała w dzieciństwie. Pieniędzmi nie musiała się martwić, ponieważ nazbierała ich na tyle dużo, aby starczyło na wybudowanie dobrego budynku, wraz z luksusowym wnętrzem. Martwiła się, także odkryciem. Przecież wiedziała, że jeśli zbuduje ośrodek, to także będzie chciała założyć stronę internetową kliniki. Teraz doszła do wniosku, że jej przyszywany ojciec może ją odnaleźć poprzez widniejące na stronie imię i nazwisko dziewczyny. Laurze od nadmiaru myśli kotłowało się w głowie. Zaryzykowałaby wszystko, by to marzenie się spełniło, jednak strach robił swoje. Nigdy nie potrafiła się przez niego przebić, a dzisiaj ta skorupa niespodziewanie pękła. Cała frustracja trzymana gdzieś w środku dziewczyny znalazła ujście. Szybko wstała z łóżka, nie patrząc na Daisy, która wygodnie usadowiła się na poduszce, a nagły ruch spowodował, że suczka się obudziła.

Laura zaplątała się w pościel i runęła do przodu. Zdenerwowana próbowała się wydostać, lecz jeszcze pogorszyła swoją sytuację. Kopała wierzgała się i tym razem skutecznie. Wstała i szybko wciągnęła na siebie białą bluzkę w kwieciste wzory, którą wsunęła pod jasnoniebieskie spodnie z podwyższonym stanem i białe szpilki. Włosy spięła w wysokiego, niedbałego koka, a za krótkie kosmyki delikatnie okalały twarz blondynki. Następnie oczy podkreśliła czarną kreską i tuszem do rzęs, a usta musnęła błyszczykiem. Przejrzała się w lustrze, upewniając się, czy może tak wyjść na ulicę, po czym pogłaskała lekko suczkę. Zeszła na dół, gdzie babcia już szykowała śniadanie.

   — Babciu idę na spacer. Wybacz, ale nie zdążę zjeść śniadania — powiedziała na jednym wdechu, biorąc w locie najbliższy owoc, leżący na półmisku. Delia jeszcze coś krzyknęła w odpowiedzi, ale Laura już wzięła torebkę z szafki i wyszła z domu. Wgryzła się w jabłko, zastanawiając się nad swoim  szybkim tempem. Przeczucie mówiło jej, aby energicznym krokiem wyszła z budynku. Intuicja nigdy jej nie zawiodła. Po dłuższym zastanowieniu stwierdziła, że musiała ochłonąć i to pewnie, dlatego narzuciła tak szybkie tempo.

Znów jej myśli zaczęły krążyć wokół przyszłości. Teraz wiedziała, że może osiągnąć wszystko i będzie zmierzać wytrwale do osiągnięcia celu. Przecież już tak daleko zaszła... Zamyślenia przerwało jej zderzenie z czymś twardym i silnym. Zdezorientowana dziewczyna już miała upaść, gdy poczuła mocny uścisk dłoni na swojej talii. Spojrzała na mężczyznę, który wybawił ją od upadku. Bruneta najwidoczniej bawiła cała sytuacja, ponieważ cały czas patrzyła na nią roziskrzonym wzrokiem, próbując się nie roześmiać.

   — Przepraszam panią najmocniej. To moja wina, powinienem był bardziej uważać. — Laura chciała zaprzeczyć, jednak chłopak ciągnął dalej. — Nazywam się Andrew. Może mógłbym pani zrekompensować ten incydent filiżanką kawy? - zapytał rozbrajająco.

   — Laura, nie wiem... — powiedziała, ale po chwili namysłu rzekła — no dobrze... — Nie poznawała siebie, jeszcze kilka dni temu odmówiłaby nieznajomemu, ale teraz nie miała nic do stracenia. Zauważyła, że wszyscy w tym mieście są bardzo mili i może przez to się zgodziła... Chłopak był mile zaskoczony twierdzącą odpowiedzią. Nigdy nie miał daru do zapraszania gdzieś dziewczyn, odkąd zerwał z ukochaną... Nie chciał roztrząsać tej sprawy, która nadal bardzo mocno go bolała, chociaż minęło już sporo czasu. Nie pragnął rozpoczynać nowego związku, jednak uznał, że z chęcią zaprzyjaźni się z tą dziewczyną. Na pierwszy rzut oka można było przyznać, że Laura wydaje się być urocza, ale też nie głupia. Była naprawdę sympatyczną osobą i szczerze już dość miał ciągłej obecności kuzyna, który cały czas przejmował się tylko zaręczynami i chciał spędzić chociaż jeden dzień w obecności normalnej osoby. Kiedyś wiązał przyszłość z dziewczyną bliską jego sercu, nawet przekonał rodziców, aby pozwolili mu wybrać sobie kobietę swojego życia, o ile będzie ona z arystokratycznej rodziny. Całe plany, które wspólnie planował z narzeczoną, nie wypaliły. Wszystko runęło jak domek z kart. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Andrew sam nie wiedział, czym było to spowodowane. Opamiętał się, jednak przypominając sobie, że blondynka musi stać tak od dobrych pięciu minut. Spojrzał na nią. Laura przypatrywała mu się ukradkiem, widząc, że ten to zauważył szybko, odwróciła wzrok, rumieniąc się lekko.

   — Znam takie fajne miejsce. To niedaleko, a serwują tam naprawdę dobrą kawę — powiedział dumnie. Rodriguez kiwnęła lekko głową, idąc za chłopakiem, który opowiadał jej o restauracji z ożywieniem.

                W drodze rozmawiali o przyziemnych rzeczach, np. o zwierzętach, ulubionym kolorze, marzeniach. Laura nawet nie posądziłaby, że z taką łatwością przyjdzie jej prowadzić konwersację z chłopakiem. Zawsze myślała, że z nimi nie da się porozmawiać, patrząc na Lucasa, z którym, ilekroć próbowała przeprowadzić dyskusję, ten przystawiał się do niej. Zmieniła zdanie. Ten mężczyzna wydawał się inny...

                Z daleka było już widać szyld z napisem: " Wyspa tysiąca smaków". Ta nazwa niesamowicie zaciekawiła Laurę, która właśnie zmierzała do wejścia. Już w drzwiach powitał ją kuszący zapach dań, które serwował kelner zgłodniałym gościom.  Ściany restauracji pomalowane były w odcieniu głębokiej czerwieni. Stoliki były przyozdobione białymi kwiatami, stojącymi w szklanych, małych wazonach. Płatki róż leżały gdzieniegdzie na stolikach wraz ze świecami. Było bardzo romantycznie, co blondynka musiała przyznać, tylko dlaczego zaprosił ją w takie miejsce? To pytanie nieustannie krążyło po głowie Laury. Chłopak odsunął niebieskookiej krzesło. Uśmiechnęła się do niego, a w tym czasie brunet pozwolił sobie usiąść po drugiej stronie stolika, odwzajemniając gest. Kelner przyniósł im menu, szybko odchodząc od stolika, aby obsłużyć innych gości. Zgłodniała dziewczyna otworzyła kartę dań, po czym zaczęła przesuwać wzrokiem po posiłkach. Po kilku minutach zrezygnowała z tego, nie wiedząc co wybrać.

   — Mówiłeś, że znasz to miejsce, więc może byś mi coś zaproponował? — zapytała Laura.

   — Polecam talerz naleśników "niespodzianka" — odpowiedział, uśmiechając się delikatnie.

   — Ale to jest drogie — oburzyła się.

   — Wszystko na mój koszt — odrzekł całkiem poważnie.

   — Przecież miałeś mi postawić tylko kawę, więc nie rozumiem, czemu chcesz jeszcze płacić za mój posiłek? Sama mogę to zrobić!

Po chwili podszedł do nich kelner, zapytał o zamówienie. Washington ubiegł dziewczynę, mówiąc:

   — Poprosimy dwa razy talerz naleśników „niespodzianka” i dwie kawy. — Kelner szybko spisał zamówienie do notesu i odszedł tak szybko, jak się pojawił. Laura westchnęła cicho.

   — Następnym razem ja płacę — powiedziała, kręcąc głową ze zrezygnowaniem.

   — A będzie następny raz? — zapytał Andrew, szczerząc się, jak głupi do sera, na co blondynka się soczyście zarumieniła.

   — Może... - odpowiedziała tajemniczo. — Wszystko zależy od ciebie — szepnęła cicho, tak, że chłopak jej nie usłyszał.

******

Rozdział znów niesprawdzony! -,- Bardzo Was przepraszam, ale z tym wszystkim po prostu nie wyrabiam i postanowiłam, że do czasu aż napisze te przeklęte egzaminy będę dodawać rozdziały, co dwa tygodnie. Nie mam nawet czasu ich sprawdzić... 

Wiem, że w tym rozdziale jest też mało Arthura, ale w następnym będzie go więcej :).

Chciałam podziękować wszystkim komentującym! Naprawdę dziękuję, że komentujecie moją pracę, gdy ja nie mam czasu komentować Waszej. Po egzaminach obiecuję, że do każdego z Was zajrzę i zaserwuję Wam mega długi komentarz! :)
Dodatkowo chciałam Was poinformować, że zmieniłam nick z Amy na Calliste.

Pozdrawiam i do następnego :)

EDIT
Rozdział sprawdzony przez Pamę.