Rozdział XI

"Żyjemy na spokojnej wyspie ignorancji pośród czarnych mórz nieświadomości i wcale nie jest powiedziane, że w swej podróży zawędrujemy daleko."

Zew Cthulhu

Cały czas Miley obwiniała się o ucieczkę swojej córki. Naciskała na nią zbyt mocno, a gdy dowiedziała się, że ta ukończyła studia weterynaryjne, a nie finansowo-ubezpieczeniowe, Miley dostała szału. Laura nie mogła sobie pozwolić na żaden błąd, a właśnie, tak postąpiła według swojej matki. Miley bardzo przejęła się tym, że arystokratki z dobrych rodów mieszają kobietę z błotem, dlatego iż nie potrafiła wychować córki... Musiała wszystko odkręcić, a jej mąż raczej nie poradzi sobie z odnalezieniem Laury. Miley już podejrzewała, gdzie dziewczyna może się znajdować i miała nadzieję, że jej tam nie znajdzie, lecz na razie chciała pozostawić sprawę własnemu biegowi. Jeśli Patrick jej nie odnajdzie, ona weźmie sprawy w swoje ręce.

***

Laura nie uszła zbyt daleko. Nie minęło parę sekund aż,  zorientowała się, że znów się zgubiła. To miejsce zaczynało ją doprowadzać do furii. Kochała morze, ale tyle razy w ciągu paru dni się gubiła, że powoli zaczynał denerwować ją fakt swojej bezradności w takich chwilach. Przystanęła, aby połapać się, gdzie dokładnie się  znajduje.

Złożyła ręce na piersi w geście irytacji. Nie domyśliłaby się, że zaledwie kilka metrów dalej przygląda się jej pewien przystojny brunet.

Arthur wpatrywał się w zdesperowaną kobietę. Dla niego była bardzo komiczną osobą. Po raz drugi zgubiła się w jego obecności i musiał przyznać, że ta dziewczyna nie ma za grosz orientacji w terenie. Znak znajdował się w zasięgu jej wzroku, informując, na jakiej ulicy przebywa, a arystokrata nie mógł zrozumieć, dlaczego kobieta nie patrzy na znaki. Jak dla niego była zbyt nie poradna, ale ciekawiło go, jakby sprawiła się w łóżku. Nie mógł pozbyć się jej ze swoich myśli, marzeń sennych, w których występowała w roli głównej. Już niedługo miał się o tym przekonać, tylko na początku musi się z nią jakoś dogadać. Niestety jego kuzyn wszystko psuje... Jednak był pod wrażeniem jego umiejętności prowadzenia z jakąkolwiek kobietą inteligentnej rozmowy. Sam próbował, lecz nie wychodziło mu to tak dobrze, jak jego krewnemu. Po chwili namyśleń doszedł do wniosku, że powinien spróbować zacząć normalną rozmowę z Laurą.

   — Kolejny raz się zgubiłaś — powiedział tuż przy jej uchu, na co blondynka szybko odskoczyła.

   — Śledzisz mnie? — zapytała podejrzliwie.

Brunet pozostawił pytanie bez odpowiedzi, myśląc tylko o tym, aby poczuć jej usta tuż przy swoich, jednak nie mógł tego zrobić. Jeszcze nie teraz... Musiał zacząć rozmowę.

   — Może... — Zaczął, jednak niebieskooka mu przerwała. — Ja już pójdę — powiedziała pospiesznie, idąc tą samą drogą, którą przyszła z restauracji, jednak Laura o tym nie wiedziała. Arthur dogonił ją, obracając w swoją stronę, jednak ten gwałtowny, niespodziewany ruch spowodował, że Rodriguez postawiła nogę w złym miejscu. Obcas złamał się, a dziewczyna nie przewróciła się tylko, dlatego że brunet nadal trzymał ją w mocnym uścisku.

   — Przynosisz mi pecha... Po raz drugi złamałam przez ciebie obcas — szepnęła, wyszarpując się z jego ramion. Była wściekła. To były jej drugie ulubione buty...

   — Wybacz, ale szłaś w złą stronę, a poza tym zapraszam cię na kolację i nie słyszę słowa sprzeciwu — powiedział pewnie.

   — Wybacz — zironizowała — ale nie zamierzam z tobą iść na żadną kolację. Szybkim krokiem ruszyła boso prosto przed siebie — tym razem w dobrą stronę — wyrzucając do najbliższego kosza białe, złamane szpilki.

***

Nikt nie wiedział, jaki sekret skrywa Delia Rodriguez. Od pamiętnej kłótni z rodziną Washingtonów sprzed kilkunastu laty, nikt nie potrafił rozgryźć tego rodu. Nieprawdopodobne było jednak to, że jeszcze bardziej zamknęli się na otaczający ich świat. Z początku byli ludźmi miłymi i sympatycznymi, lecz w głębi skrywali swoje tajemnice. Niby nic takiego, ale po kłótni ze swoimi przyjaciółmi zaczęli wszystko bardziej skrywać w sobie. Stali się bardzo potężnym, tajemniczym rodem. Do dziś ludzie tworzą różne historie na temat ich sprzeczki lub mrocznych sekretów, które nadal są wśród rodziny Rodriguezów, albo od dawien dawna zostały pogrzebane…

***

Andrew w drodze do pracy rozmyślał o planie Arthura. Po raz kolejny dumał nad tym, jak zniechęcić kuzyna do tej dziewczyny… W głębi duszy chciał, aby to właśnie ona go zmieniła. Była bardzo atrakcyjną i do tego mądrą dziewczyną, gdyby nie był zakochany w innej, być może coś by z tego wynikło…

Musiał jej pomóc. Nie mógł patrzeć na swojego krewnego, który na okrągło zabawiał się z kobietami, a potem, gdy już mu się znudziły, rzucał je w kąt, jak starą, zużytą zabawkę. Nie podobało mu się to i musiał pokrzyżować plany Arthurowi, nawet jeśli miałby się już nie odezwać do niego do końca życia. Laura będzie tego warta, ponieważ nie chciał, aby cierpiała z powodu jego idiotycznego kuzyna. Chciał się z nią zaprzyjaźnić, poznać ją trochę, a Arthur tylko mu to uniemożliwi. Będzie okropnie zazdrosny, dlatego iż z pewnością będzie myślał, że on do niej startuje, a prawda jest zupełnie inna… Nie wiedział, jak zareaguje jego krewny… Nie chciał się kłócić, ale to było nieuniknione, jeśli chciał ocalić Laurę przed nim. Przeszkodzenie im w restauracji było wystarczającym dowodem, że Washington tak szybko nie odpuści. On niestety jeszcze nie miał takiego twardego orzecha do zgryzienia, jakim był charakter tej dziewczyny. Nie dała się omamić, nabrać na jego nędzne gierki i miał nadzieję, że nie da mu się złamać do końca, chociaż kto wie? Może jeśli kuzyn się postara, to zaliczy ją, jak inne, a wtedy Andrew sobie tego nie wybaczy…

WAŻNE!

Ten rozdział miał się pojawić tydzień temu, wiem! Bardzo zaniedbałam tego bloga, ale miałam egzaminy  i niestety musiałam poświęcić bardzo dużo czasu na naukę, ale teraz powoli wszystko będzie wracało do normy :)
Dziękuję wszystkim za wsparcie!

Ten rozdział jeszcze nie jest sprawdzony. Bardzo przepraszam, ale miałam taki straszny młyn, że zapomniałam go wysłać do bety... -,-. Jeżeli zobaczycie jakieś błędy, to bardzo proszę mnie o tym poinformować ;).

Mam u Was straszne zaległości, więc powoli będę je nadrabiać. 

Jeżeli nie mam linku bloga, w którym mam zaległości w spamie, to bardzo proszę, aby  autor/ka mnie o tym poinformował/a w tej zakładce :). 

Proszę o cierpliwość. Na pewno wszystkich rozdziałów od zaraz nie skomentuje ;)